Ο εύθρυπτος και ο θεόρατος τόσο!..

 

Τι σκέψη θέλει το μυαλό για να τραφεί και να

παραδώσει Ευαγγέλια εύληπτα!

Δισυπόστατο που αγάλλεται μέσα στις σιωπές και

τρυγά θεϊκή καταιγίδα.

Κατά τα ειωθότα, την αυγή, όπως

ξημερώνει, τιτιβίζοντας κι ένα πουλί αφήνει

μελιστάλακτο ύμνο πάνω στα στιλπνά φυλλώματα

των δέντρων, ουρανό

Ποιώντας επίγειο.

Α λαμπερή πραγματικότητα, λικνιστή και ανάγλυφη, σκαλισμένη

επάνω στους κορμούς των δέντρων- ή εσύ

η άλλη, μες

τους συγχρωτισμούς των προαστίων, βαρυσήμαντη και ωστόσο

αστεία!

Κι έτσι μες τα καλά καθούμενα ο Ποιητής

βραχμάνος

με ιερατικά καθήκοντα, σπουδάζει

τα άσεμνα σκουλήκια

που περιμένουνε να επιστρέψουνε την ύλη στην ακραία έκφρασή της και

σαν χουν

να αποδώσουνε το λίγο της στο μέγα..

Απιθώνεται εδώ η ευωδιά και εδώ

αυτός που είναι, ύστερα ούτε που είναι!

Επαίτης μέσα στην λιακάδα ή κάτω

απ’ τη ν αστροφεγγιά, παλαίμαχος

και μόνος, εργαζόμενος

στο φως και στο σκοτάδι-

Ο θορυβώδης

λέοντας της αξεδίψαστης αβύσσου..

6.9.2020