και σ’ αγαπώ εκεί που ο μύθος κι η ιστορία συναντήθηκαν

Είναι το φως, απόλυτο μέσα στον θαμπωμένο ουρανό

Που ιερολογεί πίσω από τα δέντρα, άοκνο και με δριμεία μπαρούτι στην κοψιά του·

Συναντά την συννεφιά οπότε μεγαλουργεί μες τον ορίζοντα

Και γαλουχεί τρανά και ένδοξα το τοπίο·

Μεταπλάθω την δύναμή του έως το ποίημα,

Αφήνω να μ’ αγκαλιάσει,

Κάθε λάμψη του ένα σκαλοπάτι προς την θέωση,

-        όμως, γύρω, σιωπή- ολόλευκη σιωπή σαν να την πέμπει από μακράν ο θεός-

-        και σ’ αγαπώ εκεί που ο μύθος κι η ιστορία συναντήθηκαν μπαλώνοντας

-        τα κουρελιασμένα σκουτιά της αιωνιότητας..

Πώς σε χορεύω μινώταυρος της ταραχής;

Πώς σε χορεύω μινώταυρος της ταραχής; Και τα φιλιά μου

Πώς σε αναστατώνουν και εξιτάρουν το απύθμενο βάθος σου; Κατά βάθος

Είμαι του πάθους σου ο καθοδηγητής- τίποτα

λιγότερο δεν θα μπορούσα να είμαι· εγχέω

Την καυτή ουσία μου στον καθαγιασμένο σου ύπερο

Κολασμένος βραχμάνος

Και αγαστός ερωτευμένος σου ακόλουθος…

Τα φυτά ξυπνάνε μαζί μου

Τα φυτά ξυπνάνε μαζί μου, κατοικούν την ψυχή μου, με σκέφτονται,
Είναι αλληλέγγυα, δεν με κρίνουν, συμπονούνε στον πόνο μου,
Ακούνε το παράπονό μου, αγαπούν κάθε ηλιαχτίδα και, στο τέλος
Της μέρας είναι ένας άγγελος που ιδρύει μια πόλη ονείρων μέσα στην ζοφερή φυλακή της πραγματικότητας..

τι θα ήταν η ζωή χωρίς τον έρωτα; Τι θα ήταν;

Το απόγευμα είναι κατασκοπεία της νύχτας: βυθίζεται και αναφαίνει, σαν όπως από την ταραγμένη θάλασσα ένα καράβι
σκαμπανεβάζει
το πείσμα του το πείσμα μας-

τώρα νυστάζω· ακουμπώ τις σιωπές μου στο περβάζι του παραθύρου
κι εκείνες εξαερώνονται όπως
ενός άστρου η φωνή, εγκάθετη και περιρρέουσα-

η νύχτα αγώγιμη, παρηγορεί τις ώρες μου, τι θα ήταν η ζωή χωρίς τον έρωτα; Τι θα ήταν; Ελευθερώνονται οι αφορμές να συναντήσουν τις συνέπειες: όσο ενδίδουμε τόσο μας συναρπάζει το πάθος· ω άκου με που συναντώ την αγρύπνια σου
δαιμονάκι μικρό του λόγου μου των έργων σου..

Σκανταλιές ως τα ουράνια δώματα…

Έχουμε απομακρυνθεί από την γη της άγονης πραγματικότητας, ένα λαμπρό σύννεφο έχει τυλίξει την όψη μας, άγουρος άνεμος πνέει, εντολές παίρνει ο νους απ’ το ένστικτο, επιστρέφει η πρωτογενής Ομορφιά μας.
Κούνια στο υπερπέραν των ονείρων, χαρούμενοι είμαστε, αισιόδοξα είναι τα πλάνα μας, ακούμε σωστά: η θλίψη νικήθηκε, είμαστε καρδιοχτύπια στην παράξενη ειμαρμένη.
Παιδιά που ζούνε ένδοξα την πιο ωραία ηλικία τους, μαλώνουμε και συμφιλιωνόμαστε, είμαστε οι ιερείς του Σύμπαντος, μας ανήκει το Φως.
Κι ως τα ουράνια δώματα ακούγονται οι τρανές σκανταλιές μας, α πόσο αγγίζουμε το χέρι του Θεού!, αυτό που είμαστε να το ζηλέψεις, είναι ένα ρήμα που το ζευγαρώνουν απίστευτα καλλωπιστικά ουσιαστικά..

Ανθίζω όπως με πριμοδοτεί η καρδιά σου

Άστρα ναυαγισμένα άγγιξαν νοερά την καρδιά μου,

Φεγγάρι ρηξικέλευθο μπατάρισε μέσα στα πιο καλά μου όνειρα,

Φύσηξε άνεμος, ήρθες δεν ήρθες

Τα φυτά της άνοιξης ξεδιπλώθηκαν στην μοιραίο ύπνο μου,

Ένα πλατύ σύμφωνο ελευθέρωσε τα έγχορδα

Αν είναι κάτι να ενθουσιαστείς ενθουσιάσου με τον πόθο μου

Η μία όψη σου είναι η άλλη μου κι η άλλη μου όψη

Είναι η μία σου- ερωτικός

Δυισμός: τι είναι ευανάγνωστο μέσα στην μέρα, τι

Κρατά το σκήπτρο της αγάπης και πιέζει το κρανίο μου;

Ανθίζω όπως με πριμοδοτεί η καρδιά σου

Αισθήματα και αυταπάτες, ανθίζω

όπως δεν μαραίνεσαι γιατί πάντοτε είσαι

ρόδο κρυφό και άρμενο ορθό της οικουμένης..

Είμαι τοσοδούλης κι είναι ο κόσμος άπονος τόσο-

Με προσήλωση αφήνεις το νερό να μιλήσει

στο νερό και να τολμήσει την έμπνευση

και καρπώνεσαι συγκομιδή από κρουστό ανοιξιάτικο φεγγάρι·

Όσον δρόμο έκανα προς την καρδιά σου, τόσο και μου απομακρύνθηκες που να σε φτάσω δεν κατόρθωσα·

Ερωτευμένος περί εσού και ταλαίπωρος

περί την ζωή μου την ίδια

με την βουκέντρα με κεντά ο βιοπορισμός να τρέχω πιο γοργά και που άλλο δεν δύναμαι

Είμαι τοσοδούλης κι είναι ο κόσμος άπονος τόσο-

Πώς θα σε φτάσω που αφετηρία είναι τα φιλιά και έρωτας σφοδρός με συνεπήρε

που να σε δω που να σε θέλω άπληστα εγώ;

Πώς έγινε η Κόρινθος ρηχή και ανθισμένη;

Πώς έγινε η Κόρινθος ρηχή και ανθισμένη; Απ’ τα κλωνάρια της

πέταξαν τα αρχαία πουλιά. Στον παραλιακό δρόμο

κύλησαν τα αυτοκίνητα

και το Λέχαιο βούλιαξε στο παλιό λιμάνι του

καρτερικά.

Όταν νυχτώνει σε θυμάμαι που μίλαγες απλοϊκά και σίγουρα-

Δεν γέρασε η φωνή σου, η φωνή σου είναι πάντοτε νέα

και μπολιάζει τον λόγο σου με τις παρομοιώσεις τις άφθαστες.

Τώρα χωρίσαν οι δρόμοι μας, ένας θάνατος παραμονεύει

ποιόν θα μπορέσει ν’ αρπάξει· μα εγώ θυμάμαι

που μπόλιαζες τα δέντρα με το κραταιό μαχαιράκι σου

και υποσχόσουν θαλερότητα και ευφορία..

Μέσα στις σελίδες των ρόδων συσκέπτεται το φεγγάρι,

Μέσα στις σελίδες των ρόδων συσκέπτεται το φεγγάρι,

Τόσος κόπος αγρύπνιας και πουθενά δεν κατέληξα,

Όλο το σκοτάδι πλημμύρισε την κάμαρα,

Βρυχήθηκε, σαν ένα λιοντάρι πεινασμένο

Και όρμησε καταπάνω μου, να με κατασπαράξει

φοβισμένο και μόνο.

Και τα άστρα που ξεκρέμασα από τον ουρανό

Λάμψαν σαν τα κοχύλια σε μια έρημη ακρογιαλιά- ο χρόνος κύλησε

Ώσπου χαθήκανε οι σκιές και μία ωδική τριανταφυλλιά

Σκίρτησε μέσα στον αέρα, κάνοντας

Το νόημα της αγάπης μας πιο προσιτό.

Στολισμένο γλυκά και μυστικό δεν είναι…

Ζάχαρη η νύχτα, ζάχαρη η μέρα, οι φωνούλες
των πουλιών ζάχαρη, ο αέρας
που δεσπόζει ανάμεσα στα φύλλα, μπλέκεται 
μες τα κλαδιά-
ζάχαρη.
Και το πρώτο φως, αγκιστρωμένο πάνω
στους φλοιούς των δέντρων,
επιγραμματικό και άρρητο-
ζάχαρη.
Ψηλώνουν τα σπίτια, αλληλέγγυα και θορυβώδη
ξορκίζουν την ψυχολογική ερημιά- ζάχαρη.
Κι όταν ο ήλιος προχωρά πολύ
ο ουρανός είν’ ένας μάγος που μεγάλα κάνει
κατορθώματα
και βάφει
τον κόσμο ωραίο με χαρά.
Τα πινέλα του τσαλαβουτούν μες την αισιοδοξία και ραίνουν
με δροσοσταλίδες ωδικές το σύμπαν- ζάχαρη.
Και τότε που ήρθες και τότε που έφυγες, κι άφησες
μια οσμή από γενναίο γιασεμί πάνω στις σκάλες- ζάχαρη.
Κοιτάζω και αναφωνώ: ζάχαρη ο Έρωτας, ζάχαρη το μειδίαμα του Κούρου και της Κόρης- για την Αγάπη
όλα τα μυστικά, για να μπορέσουμε
να δούμε στον ορίζοντα την σκούνα να μας ταξιδεύει
στα ευτυχισμένα
πελάγη των οράσεων.

Οι γειτόνισσες…

Τις πιο πολλές φορές φοβόμουν να αγγίξω·
πάντα η μνήμη πυρακτωμένη λεπίδα
είναι· που την κρατά στα κουρασμένα χέρια του
ο νους.
Εκείνο το πρωί πήγα στην μάνα μου·
ο Αύγουστος δεμένος σαν τσαμπί σταφύλι
και μέσα στην κεχριμπαρένια ρόγα του
έσφυζε η ζέστα
ο ήλιος
η ζωή.

Πολύ καιρό είχα ν' ακούσω. Μιλούσαμε
και η κουβέντα το 'φερε για τον λαό της γειτονιάς
που έχασα γιατί η ζωή αλλού με τοποθέτησε.
Οι γειτόνισσες,
μία την μία,
οι γειτόνισσες που, όταν ήμουν παιδί,
ήτανε πανταχού πρωταγωνίστριες- τώρα
λείψανε,
ένας αέρας πήρε τις μορφές τους
τους έκανε κηδεία μυστική, κηδεία τετελεσμένη
αφήνοντας την σκιά να πλανιέται
στον νου μου, το χώμα
να τις αναπαύει,
αφράτο και νωχελικό.

Πόση απώλεια μες την ζωή!

Κρατώ ακόμα και τον ήχο της φωνής τους, είναι παράξενο·
μέσα μου συνθέτουν ένα παράξενο δέντρο:
κλαδιά και φύλλωμα και ρίζες και κορμός,
όλα συντονισμένα στην παρελθοντική τους διάρκεια.

Τώρα δέρνονται από το μαβί του θανάτου,
όλες τους πια αχτένιστες, κάθονται
στα πεζούλια
της πόρτας τους
και σε κανέναν δεν ανοίγουν
να μπει.
Στο ποίημά μου μονάχα
-και γιατί με έναν τρόπο παιδικό τις αγαπώ-
ιερουργούνε..

Από πού ανατέλλεις λέοντα της Αστραπής και πυρώνονται οι επιθυμίες σου;

Από πού ανατέλλεις λέοντα της Αστραπής και πυρώνονται οι επιθυμίες σου;

Κι εσύ αβρό ρόδο της ψυχής της από πού εντέλλεσαι και μου μηνάς νίκες επί των αοράτων;

Γλέντι μεγάλο το φως πάνω στα μάγουλά της και ερωτικές οι σελίδες μου

που πασχίζουν να συμπεριλάβουν την λάβα της στην ταπεινή μου ετούτη αράδα.

Λείο το κέλυφος που σμίγει μνήμη που σε είχα και σε έχω, αφρίζει σαν η ψυχή μου στην αναταραγμένη εκδοχή της, και τραχύς, τραχύς ο καιρός

που σε καταλαβαίνω και δεν σε καταλαβαίνω εφόσον παραδέχομαι αδεξιότητες που μόνο με αγάπη ερμηνεύεις…

  

«χύμα στο κύμα" πάνω απ’ όλα δηλαδή…

Μου λένε πως είμαι "χύμα". Αλλά και σε τι καλούπια θα μπορούσα να κλειστώ; Και θα ήμουν ο ίδιος αν το κατορθώνατε; Μπα! Αφήστε λοιπόν να αναπνέω λαχανιασμένος τoν αέρα των ονείρων μου. Κι αφήστε με να γράφω με ειλικρίνεια αυτά που μου υπαγορεύει η συνείδησή μου. «χύμα στο κύμα" πάνω απ’ όλα δηλαδή…

Κατοικώ την ψυχή μου κι η ψυχή μου δραπέτευσε…,

Κατά πού φεύγεις τώρα κι είναι σκοτεινή πλοήγηση η μορφή σου;

Στο προδεδικασμένο αποτέλεσμα της σιωπής και της κάθε

κουβέντας που κάποτε μαζί προσεγγίσαμε..

Έτσι είναι οι άνθρωποι; Έτσι λαλούν τα φοβερά μυστικά τους;

Κι η σοφία τους, πού και πάντα εδράζεται;-στην αφεύγατη ανάγκη να έρχονται κοντά ο ένας στον άλλον,

στον πόνο..

************************************

Στάχυ της σκέψης, μυστικό που υφέρπει στην κοιλιά της γης,

αφουγκράζομαι στην εσώτατή μου ερημία,

εντός μου οι πόνοι- ποιός τους ομολογεί;

Αν ακουστώ στα πελάγη, οι θάλασσες θα γίνουν η Βίβλος των νέων ημερών- μα και πάντα δεν ήταν;

Συγκαταβαίνω να παιχτεί το δράμα και ερήμην μου

να συντελεστεί η φοβερή προσευχή του ταπεινού..

**************************************************

Μπορεί μια μέρα να συναντηθούμε: μπορεί όλοι να συναντώνται, κι εκείνοι που χάθηκαν και κείνοι που παρέμειναν, μπορεί όλοι να σμίγουν σε μια άλλη διάσταση που μπάζει μύθο και ιστορία, σαν ένα καράβι που όμως δεν βούλιαξε ποτέ του.

Είναι που όταν φεύγουν για τ’ αλλού οι άνθρωποι έχουν ανάγκη την Ποίηση για να πουν όσα θέλουν να πούνε.

Και λένε "καλό παράδεισο" και κάτι τέτοια- πρωτόλεια ποιήματα που αντέχουν αιώνες γιατί ζεύονται στο υνί της καρδιάς.

Δεν κλαίω γιατί είναι μεταφυσικό μαρτύριο ο πόνος. Ο πόνος είναι σε μένα βουβός. Καθαρίζω τον ορίζοντα να περάσεις και άσε κάπου ένα σημείωμα ότι έφτασες και μας περιμένεις.

Και να θυμάσαι όπως σου έλεγα: όλα είναι ζήτημα καρδιάς..

******************************************

Σαν σκιά απλώνεις την αύρα σου και μετά χάνεσαι ενόσω το βράδυ ακόμη δεν ήρθε·

κι είναι αυτό το μεταφυσικό τριαντάφυλλο που αρμόζει στις παρειές σου, άλικο και ιδεατό, ίσως λιγάκι ακατανόητο που βελάζει

και διαλαλεί αθωότητες και εφησυχασμό·

κάπου έφυγες και κάπου δεν ήρθες, χάθηκε

αυτή η συνέχεια των εμφανίσεων

στο πλατύσκαλο του κόσμου.

Κι όπως διαβάζω τις συμπεριφορές σου, αέρινη αναφαίνεις πίσω από κείνα που θεωρούσα ορίζοντα και τελικά λαβώθηκαν από ένα σκάρτο φεγγάρι,

Αιματοβαμμένο και αβέβαιο, που μελωδεί

πίσω από τα λιποθυμισμένα αγιοκλήματα.

Όταν και πάλι έφυγα και πάλι ήρθα…

Κρημνίζονται οι κόσμοι και να που ο ήλιος τους αναστυλώνει
Καλλιεπής. Αιφνίδια γεγονότα συρράπτονται ώσπου να δώσουν μια επιφάνεια
Στιλπνή. Ραγδαίες εξελίξεις περί το Τίποτα- κι αν πεις
Πως δεν σου το ‘πα ψεύδεσαι
Ολοσχερώς. Γιατί
Σε άφησα να ονειρεύεσαι αλλά πιο πολύ επιμένω
Στην αναίρεση της απαισιοδοξίας σου: όπως
Να συνθέτω μια μουσική και την αποθέτω
Στην καρδιά σου- αυτή θα νιώσει πόσο σε πόθησα και λίγο σε είχα
Και τι φεγγάρια ναυαγώ στα σεντόνια μου για να σε φτάσω
Στον πιο δικό μου ουρανό.

αέρινη αναφαίνεις πίσω από κείνα που θεωρούσα ορίζοντα

Σαν σκιά απλώνεις την αύρα σου και μετά χάνεσαι ενόσω το βράδυ ακόμη δεν ήρθε·

κι είναι αυτό το μεταφυσικό τριαντάφυλλο που αρμόζει στις παρειές σου, άλικο και ιδεατό, ίσως λιγάκι ακατανόητο που βελάζει και διαλαλεί αθωότητες και εφησυχασμό·

κάπου έφυγες και κάπου δεν ήρθες, χάθηκε 
αυτή η συνέχεια των εμφανίσεων
στο πλατύσκαλο του κόσμου.

Κι όπως διαβάζω τις συμπεριφορές σου, αέρινη αναφαίνεις πίσω από κείνα που θεωρούσα ορίζοντα και τελικά λαβώθηκαν από ένα σκάρτο φεγγάρι,

Αιματοβαμμένο και αβέβαιο, που μελωδεί πίσω από τα λιποθυμισμένα αγιοκλήματα.

Κυρά Τασία…

Βρες με πίσω από τοίχους σιωπής, στην αυλή

που το τριαντάφυλλο θέλει

τον όρθρο και η λεμονιά

καλημερίζει την λιακάδα νίβοντας το πρόσωπό της

με την πρωινή πάχνη που ντρέπεται

πάνω στα φύλλα..

Κυρά Τασία που δεν σ' είδα όταν έφυγες, κυρά Τασία

που, πιτσιρίκος, μου έδινες τα όμορφα ζαχαρωτά- που είσαι

στον νου μου σαν ένα λουλουδάκι που ωραία μαράθηκε

μέσα σε μια σελίδα

ενός βιβλίου με ποιήματα που αγαπώ.. κυρά Τασία..

Θυμάμαι ακόμη την φωνή σου- θα καλοκαίριαζε

και κένταγες τα ανθισμένα σου τραπεζομάντιλα, μισά

που κρέμονταν μέσα στην έμπνευση και τα μισά

μες του καιρού την απονιά.. Κυρά Τασία…

Ραγίζει η χώρα των παραμυθιών·

είσαι βγαλμένη από μια πραγματικότητα που αντιστέκεται·

είσαι βγαλμένη απ' τα παιδικάτα μου όνειρα- κυρά Τασία·

μ' ακολουθείς ως την ανυπαρξία που θα μπορέσω.

Στέκεσαι εκεί και δεν θυμώνεις με τις σκανταλιές μου

Στέκεσαι εκεί και είσαι ένα φως που μετά το κατάλαβα

Στέκεσαι εκεί που αναχαιτίζονται οι ζαβολιές μου από την μορφή σου

Στέκεσαι εκεί που όταν έσπασα το χέρι μου και που πονώ

Μου έδωσες αυτό που στην ψυχολογία είναι μέλι και στον πονεμένο το κουράγιο του..

Αφήνω τώρα αυτήν την σιγανή φωνή ν' αποτελέσει το μνημόσυνό σου

Το δίκαιο μνημόσυνό σου μέσα κι έξω από τον θάνατο

Και κλαίω έσω για εκείνα που χαθήκαν απ' το έξω μου

Κυρά Τασία- με τις αλήθειες που εσύ μου έφερες κοντά..

Μπορεί μια μέρα να συναντηθούμε

Μπορεί μια μέρα να συναντηθούμε: μπορεί όλοι να συναντώνται, κι εκείνοι που χάθηκαν και κείνοι που παρέμειναν, μπορεί όλοι να σμίγουν σε μια άλλη διάσταση που μπάζει μύθο και ιστορία, σαν ένα καράβι που όμως δεν βούλιαξε ποτέ του.

Είναι που όταν φεύγουν για τ’ αλλού οι άνθρωποι έχουν ανάγκη την Ποίηση για να πουν όσα θέλουν να πούνε.

Και λένε "καλό παράδεισο" και κάτι τέτοια- πρωτόλεια ποιήματα που αντέχουν αιώνες γιατί ζεύονται στο υνί της καρδιάς.

Δεν κλαίω γιατί είναι μεταφυσικό μαρτύριο ο πόνος. Ο πόνος είναι σε μένα βουβός. Καθαρίζω τον ορίζοντα να περάσεις και άσε κάπου ένα σημείωμα ότι έφτασες και μας περιμένεις.

Και να θυμάσαι όπως σου έλεγα: όλα είναι ζήτημα καρδιάς..

ΣΑΜΟΘΡΆΚΗ.

138.

Όσο πατώ μες τον αέρα τόσο
ανασυνθέτω το εγώ μου φορτισμένο
από ψυχές της νύχτας.

Μοιάζω
απορροφημένος
από θρησκεία που θρυμματίστηκε εφτά φορές να γίνει
κάθε κομμάτι της μια ζωντανή ημέρα:

Δευτέρα- των ψυχών που μήποτε αναπαύτηκαν αφού
αγωνίας δρόμους ο άνθρωπος πάει-
έως τον θάνατο!

Τρίτη- της αποκαθήλωσης των ειδώλων. Ζούμε και δίχως δικαιώματα..

Τετάρτη- του στοχασμού:
Ξανασκέψου να μάθεις ποιός είσαι.

Πέμπτη- αυτής της μυστηριακής περιπέτειας των λέξεων που φτάνουνε τόσο μακριά
που δεν μπορείς να πας με τίποτε άλλο μες τον κόσμο.

Παρασκευή- της επικοινωνίας: εγώ, εσύ,
αυτός, αυτοί.
(Έχουμε ανάγκη πλάι πλάι να είμαστε..)

Σαββάτο- να ιδρύσουμε το κράτος των αληθινά αθώων.
Φτάνουν οι πυροβολισμοί. Ακόμη
και με τα μάτια.

Κυριακή- που αψηφά όλα τα τεκταινόμενα.
Φόρεσε τα παπούτσια σου και βγες στο δάσος.
Βρες τον θεό.
Πίσω από δέντρα και ποτάμια κρύβεται.
Σεβάσου!

Είναι λοιπόν κακή αριθμητική η Απουσία.

Αθροίζοντας το Τίποτα νιώθεις να σου λείπει, κι όμως, ακόμα και Κάτι.
Είναι λοιπόν κακή αριθμητική η Απουσία.
Μπαλώνεις το ρούχο, αλλά ο αέρας περνά από μέσα του και σε προειδοποιεί για την πληγή σου/του.
Τι έραβες και έραβες; Κακό αποτέλεσμα έχει η ψυχική ατασθαλία..

Στο καλό, καλόγνωμη νεράιδα!

Μέσα στον ύπνο σου χαμηλώνεις τις πτήσεις των αγγέλων και φαίνεσαι
Να αγγίζεις τα νέφη της ευαισθησίας μας.
Καλόγνωμη πάντα- σαν να μην σε έτσουξε πουθενά ο καιρός·
Αβρή που θησαύρισες το μέλι των συμπεριφορών των ανθέων·
Και τώρα που λείπεις
Πεταλούδα αέρινη που λούζεσαι στο φως της καταδεκτικότητας,
Μελετάς όλους εμάς που ζούμε πλασμένοι με φόβους και πάθη
Και ολοένα σμικρυνόμαστε κάτω από το μικροσκόπιο της ελπίδας-
Φαντασμένα όντα ενός παράξενου κι αλλόκοτου παραμυθιού..

Κατοικώ την ψυχή μου κι η ψυχή μου δραπέτευσε.

Κατοικώ την ψυχή μου κι η ψυχή μου δραπέτευσε.
Ανεβαίνω τις ανηφόρες μου και είμαι βυθισμένος σε σκέψεις και πάθη. Πάθη είναι οι στεναχώριες μου, πάθη είναι οι αγρύπνιες μου, πάθη είναι οι λέξεις, τα σύνορα που θέλω να υπερνικήσω. Κι όμως: νιώθω να έχω συμπάθεια για τον Άνθρωπο, τον θρέφω μέσα μου, τον αγαπώ. Είναι αυτή η αλληλέγγυα προσήλωση που με κάνει να αισθάνομαι καλά μ’ αυτό που είναι τελικά η ψυχή μου. Και όταν φύγω, να με θυμάστε για τις αλήθειες που πάντα σας είπα. Γιατί δεν μπορούσα ποτέ να κρυφτώ..

Κανείς δεν κατοικεί την γαλήνη όπως την κατοικώ-

Άσπιλο φως, τρεμάμενο πάνω στο ακρωτήρι που γκρεμίζεται αγαλινά μες την θάλασσα.

Ο αφρός των κυμάτων δημιουργεί τα σπήλαια της αυταπάτης. Θόρυβος ίσαμε τον Βοριά.

Και κατά τα άλλα, ερημία απέραντη.

Κανείς δεν κατοικεί την γαλήνη όπως την κατοικώ-

το ξέρει κι ο θεός ο ίδιος ακόμα.

Συντετριμμένος περί τον έρωτα και περί το πλάσμα που είσαι.- σαν να ευτύχησε την πιο καλή Στιγμή της η Δημιουργία!