μυστικός ήσουν πάντα

Σκάζουν οι αφροί στα βράχια, μην
Πεις πως το φως φλυαρεί, άκουσε
Καλά πώς τρίζουν τα ακάνθινα πετρώματα, και, ψυχή μου,
Σβήσε τα άστρα, άνοιξε μια αγκαλιά για τ’ Άδηλα του ουρανού
Και ζήσε μυστικά, όπως ο Έρωτας θέλει, αφουγκράσου
Μες το έρεβος, πριν η αυγή δηλώσει και πάλι
Παρουσία καθεδρική, όταν
Που είσαι, είναι κάτι που αμφισβητείται
κάθε ‘να λεπτό,
και γίνεσαι
Θύμα και θύτης, καθηλωτικό συμπέρασμα
Της θνητότητας και της αναπόφευκτης παρακμής.

Ζήσε μυστικά, μυστικός ήσουν πάντα, ονειροπόλος
που συμπέρανε πως η αυτοκρατορία του καταλύθη’ - ω τώρα
Ζήσε μυστικά, κοιμίζοντας μέσα σου
την δύναμη του Γεγονότος, της Πράξης
την κορύφωση- ζήσε
αποτραβηγμένος απ’ την πλάνη σου- αυτούσιε λύκε
της παμπόνηρης Νύχτας..