Όταν σκοτεινιάζουν οι κόσμοι
Τα μάτια σου είναι δυο μυδράλια που βάλουν
ενάντια στην ερημιά.
Συναντώ την κατάθλιψή μου· με παιδεύει·
δαγκώνομαι.
Στον ύπνο μου βασανίζομαι απ’ τον ξύπνο μου.
Πώς φθάρηκαν οι μέρες μας και σαπίσαν!
Ένα μουχλιασμένο φως έρπει επάνω στις σκέψεις.
Μόνο η παρουσία σου είναι ορθοφωνία αγγέλων και
ιερουργεί μες το δωμάτιο
Ή μέσα στο τοπίο που εκβάλει ευλάβεια πάνω στα
αγχωμένα στιχάκια μου..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου