Αν δεν υπήρχε μια νύχτα στην ζωή μας να συλλαβίσει τον έρωτα τι θα ήμασταν;

Αν δεν υπήρχε μια νύχτα στην ζωή μας να συλλαβίσει τον έρωτα

τι θα ήμασταν; Κλείνουν

τα παράθυρα

και είναι σαν να καταλαμβάνονται τα οχυρά· μένεις μόνος

να βήχεις με το σκουριασμένο τσιγάρο σου ή

να κοιτάζεις στο γυαλί απέλπιδες συναντήσεις- τίποτα

δεν ξορκίζει το κακό·

μόνο

το λαμπερό πρωί που έρχεται διαλαλεί

το πουλί το κελάηδισμα    και του φιλιού

ακούγεται αξεθύμαστος ο ερωτικός απόηχος.

Ξύπνημα ερωτικό!

Κοχύλι που εκμυστηρεύεται

Πρωινός ήλιος μια κάλμα

Άοκνο έντομο που βουίζει

Μες το αυτί του λουλουδιού

Ουρανός ένθεν και ένθεν

Από πέρα θάλασσα αιώνιο φέγγος της αιωνιότητας

Θέλξη να μείνουνε τα μάτια σου μέσα στους στίχους

Κύμα που τρέμει πάνω στην ερημική ακρογιαλιά

Θεός που ντύθηκε γαλήνη τόση κι άλλη τόση του πελάγου.

Λυπημένος υπήρξα έτσι θα ήταν η φτιαξιά μου

Άκουσα με προσοχή ομιλίες πουλιών

Φέρε μου άγγελε το ρόδο που η πορφύρα το στολίζει

Άσε τα χέρια μου να πλανηθούν στο ερωτικό κορμί της όλες τις βραδιές.

Νομίζω "κάτι".

Νομίζω "κάτι". Εμπιστεύομαι τις συμπεριφορές, τις αφήνω να ξεκλειδωθούν, βλέπω ίσως και το μικρό ανεπαίσθητο ράγισμά τους- αναζητώ τον τρόπο της επικοινωνίας που θα ήθελες κι εσύ. Στο σημείο μηδέν οργανώνεται η ποίηση, στην ματιά που πάει παραπέρα από το είδωλο στον καθρέφτη και χορογραφεί πάνω στις σκιές που συγκροτούν μια τάξη αοράτων και μυστικών.
Όπου δω, ένα φως που είναι βαρύ και ακύμαντο σαν θρησκεία που σε απορροφά και σε φανατίζει. Θανατηφόρα εύνοια να στέκεσαι στην πλευρά εκείνη που η αγιότητα είναι ένδυμα τόσο φανταχτερό που θα το ήθελαν όλοι.

Α κόσμε! Α Αστραπή του νου μου! Α έμπνευση!

Κόκκινες γλυκές αναπνοές, η άνοιξη βοά μέσα μου. Είμαι κάμπος, είμαι λιβάδι απέραντο που ζει τις αντιφάσεις των εντόμων του. Η γύρη μου παρασύρεται από το αεράκι και φτάνει ως το άνθος του λόγου που περιμένει καρτερικά την δική του γόνιμη τρέλα.

Μεθώ και το ξέρω: θα καρπωθώ μια ποίηση που και του άφραστου είναι καημός και φιλοτιμία οικουμενικού συνόλου.

Α κόσμε! Α Αστραπή του νου μου! Α έμπνευση!

είναι οι ηθικές που μας σώζουν, είναι οι ηθικές;

δρουν σύγχρονες αγχόνες
σε μια άκαιρη εποχή
φλεγματικά φερέφωνα σπέρνουν ειδήσεις παθιασμένες
περί του δίκαιου των προδοτών-
κι η πατρίδα χωλαίνει·
τί να ξέρω από φυλές που σπαράσσονται όταν
μες την ρουλέτα τρέχει κατά πως θέλουνε οι κρατούντες, η μπίλια;
είναι οι ηθικές που μας σώζουν, είναι οι ηθικές;
προσκολλούμαστε στα βαθιά σύνορα
των δίκαιων ονείρων..

νέα μουσική...

το πιάνο σβήνει στην κουζίνα,
διασκελισμούς αντήχησης κάνει η μουσική,

νότες συντάσσονται σε τάγματα και νικούν 

την μοναξιά

κατά κράτος, 

καταλαμβάνονται οι επαρχίες 

του βορά,
ανατινάξεις χαρούμενες τρέπουν τα χρώματα σε ωφέλιμα,
ζωγραφική και των λεπτομερειών, 

όπως κι η ποίηση που έγινε

βραδύκαυστη 

και κομίζει νέα ουσία

στο βαλτωμένο εγωιστικό βασανάκι μας

που πάλιωσε και πια

συγκινεί γέροντες λόγιους και κυρίες

που έμειναν σαν απολιθωμένες να αναπολούν 

στιχάκια αβρά και μες το μέλι τους 

μπαγιάτικα.

λιποθυμήσανε οι ηλιαχτίδες στο μπαλκόνι σου

λιποθυμήσανε οι ηλιαχτίδες στο μπαλκόνι σου κι η όμορφη αζαλέα
τίναξε άνθος χαρωπό μες την καρδιά σου για να εφορμήσει
μεθυστική.
                  όσα δεν ήξερα μου είπες: για τον έρωτα
που έσμιξε τα χείλη μας και το φεγγάρι
έπλεξε τον υμέναιο που ήθελε να στεφανώσει όλες τις νύχτες που βρεθήκαμε
σμιχτά οι δυο πάντα στο ίδιο μαξιλάρι.

κι η σκέψη αποδεικνύεται ταξίδι κι η σιωπή

κι η σκέψη αποδεικνύεται ταξίδι κι η σιωπή
και το να μένεις άφωνος ανάμεσα σε κείνα που σε αγαπούνε
πράγματα βουβά, αγαλματένια, μέγας πηγαιμός.
ύστερα ξημερώνει και βραδιάζει· παίρνουν τον δρόμο τους τα γεγονότα·
είσαι επάνω στον πλανήτη ονειροπόλος, θέλοντας
να σμίξεις όλα τα φωνήεντα, τις φρυκτωρίες
των ματιών, καθώς ο έρωτας σε πλησιάζει για να δοκιμάσει
στην καρδιά σου την γλυκιά υποταγή
σε ένα όνειρο που βγαίνει πάντα ποιο θλιμμένο μιας
και όλες οι προσδοκίες σου θα βγούνε λανθασμένες- πικρά
σε πάει ο χειμώνας..

στον χώρο μιας άλλης Ανάγνωσης τα χούγια μου.

είναι που νιώθω τις απουσίες σαν παρουσίες κι αυτό με κάνει λίγο παράξενο.

στον χώρο μιας άλλης Ανάγνωσης τα χούγια μου.

συνήθισα φαίνεται να αποστηθίζω αόρατα τεχνάσματα της Στιγμής και, πια, τεχνοτροπώ αναλόγως.

βάφω και βάφομαι με χρώματα που ορίζουν των αισθημάτων οι αποχρώσεις και καλλιεργώ χίμαιρες που, οι μισές, σας ανήκουν..

δροσερή οφθαλμαπάτη

δροσερή οφθαλμαπάτη
ανάποδο σύμφωνο
ο χρόνος ανταποδίδει τις προθέσεις μας
ούτε λόγος για διλήμματα
απόλυτα αποφασίζουμε πάντα
απόλυτος ο λόγος όπως κι αν το δεις
διασκεδάζουμε όση μοναξιά θα μπορούμε
λογοτεχνία δρώμενη στα καλούπια της ευθύνης
ιδιωτεύουμε κινώντας νήματα που δεν κατέχουμε οι ίδιοι
ιδιωτεύουμε μ' ένα καβούκι που μας προστατεύει και μας αφήνει
εκτεθειμένους ολότελα
στον καημό..

όλες οι πένες μου γρατζουνούν μια ξεκούρδιστη κιθάρα

η μνήμη είναι τσαπατσούλα: άλλα τα γράφει ανεξίτηλα και, άλλα τα σβήνει λες και θέλει να μεροληπτεί κι εκείνη για λογαριασμό της. σκέφτομαι ότι θα με γηροκομήσουν οι ελπίδες μου: αυτές οι όμορφες κόρες που είχα με λατρεία αναθρέψει και που έμειναν συμπονετικές και, αγαπώντας τον Άνθρωπο.
α ρε ζωή! εκπλήξεις μας φυλάς και είσαι απρόβλεπτη ολοένα. καλά το λένε: αγρίμι είναι και αγρίμι παραμένει στους αιώνες ο άνθρωπος. στον αιώνα μας το δείχνει πλέον ξεκάθαρα. πώς να τα πω με την γραφή μου, πώς να μην θλίβομαι που όλες οι πένες μου γρατζουνούν μια ξεκούρδιστη κιθάρα;

άνοιξες τα μάτια και ο κόσμος φωτίστηκε

του γέλιου σου κήπος κι ωδικά πουλιά που φεγγοβολάνε.
ξημέρωσε στην ανήσυχη πόλη, οι δρόμοι της γυαλίζουν σαν λουστρίνια πρωτοφόρετα.
άνοιξες τα μάτια και ο κόσμος φωτίστηκε αφήνοντας πίσω του το μελαγχολικό δίχτυ.
χαμογέλα- όλα μετριούνται στην πλάστιγγα της καλοκαρδοσύνης.
χαμογέλα- θα βγει ένας ήλιος και θα φέξει χιλιόδοξος, θα βγει ένας ήλιος για να 'χεις επιτέλους  αδέρφια..

γερνάω αφήνοντας εκτεθειμένο το επιφώνημα

χωρά τί σε τί- είναι
αστεία αυτά τα περισκόπια: χωρούν
τον θάνατο αλλά
δεν χωρούν την όμορφη ζωή·
λέγοντας τα ωραία μας κυλάει
κάποτε ο χρόνος- μια αισιοδοξία
ανθισμένη
σ' έναν κήπο αισθημάτων, μια
ατέρμονη χαρά, φέγγος
μες την συνείδηση, σε βρίσκω
πίσω από πράγματα που φθείρονται, σε έχω
εικόνα στο μυαλό, την ώρα
που γερνάω αφήνοντας εκτεθειμένο
το επιφώνημα
φωτίζεται ο δρόμος που θα πάρεις
στον μέλλοντα όπως και να 'χει θα συναντηθούμε
ξυπνώντας μαζί σε μία κάμαρα που απ' το μπαλκόνι της
τον μέγα ήλιο αντικρίζεις
που σου γελά..

ταίριαξα πάνω μου πολλές αντιφάσεις

ταίριαξα πάνω μου πολλές αντιφάσεις- τόσες που έχασαν κι οι ίδιες το νόημα τους· έγιναν μια ορθωμένη κατάφαση από κείνες που συναντάς στον μίσχο ενός λουλουδιού που διαλαλεί μπροστά σου το μεθυστικό άρωμά του. ακόμη κι η πίκρα μεταστοιχειώθηκε. έγινε ένα λιλά ανθάκι που πενθεί για τις χαμένες αγάπες. κι ακόμα "βαστάει"  η Άνοιξη!

ΡΑΨΩΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΛΞΙΟΠΗΣ…

Όψη του θήτα, σαν
Θελξιόπης γυναικείο όνομα.
Ομηρικό. Κι ανάλυσέ το:
Θελκτικό κάτι κι από μυρωδιά
Λουΐζας αν την τρίψεις στ’ ακροδάχτυλα.
Και όπ-μα, όμμα, μάτι του βοριά
Πάνω απ’ την θάλασσα των μπλε παράθυρων
Που ανοίγουν να κοιτάξουμε ευτυχισμένα.
Γιαγιάς της Λέσβου μιας μαμής
Βαφειό Λεπέτυμνου. Ράχτα
Κι ελιές. Μποστάνια

Της θεία Σταυρίτσας, θεία Λένης:
Κόρες αιολικές. Δώθε κρατάει η σκούφια μου
Κι εκείθε: Ιωνίας διωγμών ανθρώπων
Άστεα. Διηγήσεις
Μάνας της μάνας μου για το ‘22
Αδέρφι του παππού που χάθηκε για πάντα
Αίματος φόρος της φυλής
Ξεριζωμός πικρός. Μοίρα;

Αν κρατάω κάτι από μνήμες παιδικές
Έναν παππού που μπόλιαζε τα δέντρα.
Σίγουρος. Αυτή ήταν η φτιαξιά του.
Αγάπαγε τις λεμονίτσες και τα τριαντάφυλλα.
Μου ‘μαθε μια κηπευτική ολόχυμων ονείρων.
Κάπνιζε, κάπνιζε ολοένα. Σαν
Να ‘θελε να μην ξεχάσει εκείνον τον καπνό που έπνιξε
Την προσφυγιά του. Πονούσε.
Πονούσε πάντα.

Και ένα χωριό λιγάκι πάνω από την Μήθυμνα
Σαν άλλης εποχής ναυαγισμένο μου κονάκι. Ήλιος
Και χρόνος σύμμαχοι.. Με το χέρι
Πρωτόκοψα απίδια, σύκα. Άκουσα τα νερά.
Βρήκα τον πλάτανο ασπίδα για τον ήλιο του μεσημεριού
Είδα την ποίηση
Ζωντανή- σαν να ‘πιανε ένας σπόρος
Μέσα μου.
Κούρνιασα μες την φύση σαν να μ’ άγγιξε
Μ’ ένα ραβδάκι μαγικό νεράιδα…

26.7.2007

αρχοντοπούλα του όρθρου.

το τοπίο θα είναι μια λίμνη και μια θάλασσα
κι εσύ που θα συσκέπτεσαι με την μουντάδα του νου σου
θλιμμένη και ζητώντας άσυλο μες την σιωπή
αρχοντοπούλα του όρθρου.
η γη θα κλαίει μαζί σου
τα δέντρα θα λυγίζουν κρύβοντας την κατάνυξη
ο αέρας θα περνά και θα μαλώνει τον περίγυρο
θα υποφέρεις.
όταν νυχτώσει η μπόρα θα είναι μια μοιρασμένη εκδίκηση
πάνω στην φύση και πάνω στα πράγματα
θα κοιμηθείς κλείνοντας τα βαριά παράθυρά σου
και θα ονειρευτείς μια μέρα αισιόδοξη..

στο σημειωματάριο της μέρας συνωθούνται απομνημονεύματα

το απόγευμα μετατρέπει τις ρουτίνες των κήπων σε μουσικές γαλαρίες απ' όπου αντικρίζεις δονούμενο παράδεισο.

τα κουτσομπολιά του ανέμου είναι χειρονομίες πάνω σε κρύο ανέπαφο μάρμαρο.

τα θαυματουργά τριαντάφυλλα ζουν για μια περαιτέρω Ελλάδα.

εμείς που ζούμε απόλυτα το ξέρουμε.

στο σημειωματάριο της μέρας συνωθούνται απομνημονεύματα εύκαιρων πελατών.

όλα στην οθόνη αριθμημένα όλα ταξινομημένα στον ρου που εκβάλει στην ποιητική αιώνια θάλασσα.

επίκαιρο σε θέλουν οι σκέψεις

με φιλοσοφία σχεδόν υφαρπάζεσαι
απ' την ζωή, και ανυπόταχτος πάντα πηγαίνεις
προς τον μαγνητικό Βορά των λεόντων-

επίκαιρο σε θέλουν οι σκέψεις·
πώς σκουντουφλάει ο πελαργός μες τον αέρα και αρχίζει
με τις φτερούγες του πολύ να συμφιλιώνεται, πώς
ο ήλιος σκουντά τα λουλούδια και εγείρει την σεμνότητά τους, πώς
άρωμα νιώθεις να σε πλημμυρίζει κι η γαστέρα σου που γουργουρίζει για εδέσματα
έχει να πλάσει το ιλαρό φωνήεν ποιημάτων-

μπαρουτοκαπνισμένος στην απώλεια, δηλωμένα
πας κατά πόδα την γύμνια της ψυχής σου την τόση- τί
αναζητάς που η φαντασία στο δίνει και είσαι
δυνατός στο κλάμα και
δυνατός στον πόνο τον βουβό τον ανέκκλητο..

στον αιώνα μου...

ο πόλεμος δαγκώνει σαν σκυλί λυσσασμένο·
τα παιδιά δεν φοβούνται τον θάνατο,
τα παιδιά δεν ξέρουν το φρικαλέο δόντι του θανάτου,
οι τραμπάλες τους τρυπούν τον ορίζοντα  και βλέπουν την αυλή του Θεού,
τα παιδιά αγαπούν να άρχει ο ήλιος και να στολίζεται η ψυχή τους με μητρικά χαμόγελα-
ο πόλεμος έχει μια συνδιαλλαγή με την φρίκη,
οι ριπές κουρδίζουν το οργανάκι του φόβου να χτυπά πεισματικά και ολέθρια-
τί να τα κάνεις τα ποιήματα όταν οι θύελλες λυσσομανάνε;
το αίμα των αδικοχαμένων θα ζητήσει να δικαιωθεί
θα το διαβάσουν οι μελλοντικοί αναγνώστες και δεν θα ξέρουν ν' απολογηθούν στην λεβεντιά τους-
ο άνθρωπος θα πονέσει απ' τον κακό προσανατολισμό του..

ο θάνατος γελά πάνω από ερείπια

κάποιος ανακαλύπτει προφάσεις για να χλιμιντρά το αλογάκι του φόβου-
οι ζωές απαξιώνονται σαν στάχυα που θερίζει ο αέρας-
τις μάχες του εφιάλτη κερδίζει ο ανήσυχος ύπνος-
γιατί ξεριζώσαμε πατρίδες κι αφήσαμε τον δράκο να γκρεμίσει όλα τα παραμύθια;
ο θάνατος γελά πάνω από ερείπια σπιτιών και άθαφτα ματωμένα σώματα-
ο θάνατος καγχάζει ολοκληρώνοντας την φιλαυτία του.

συμπάθεια...

γλυκά σε άφησε η μέρα να εκπέμπεις φως και να αναστατώνεις τις ομαδικές ζωές
των ανθέων.
απογαλακτίστηκε ο αμνός και βέλαξε στα σκαλοπάτια του απόμακρου οίκου.
σφενδάμι μύρισε πληγωμένο.
ο αέρας έτσουξε πάνω στις πασχαλιές.
ό,τι είχες το έχασες ποντάροντας στην ερωτευμένη καρδιά σου.
ηχηρό κάτι μου έδωσε τον στίχο και πολύ σε συμπάθησα..

ιερότητες του απογεύματος...

είναι το ναρκισσιστικό πουλί που κρύφτηκε μες τα φυλλώματα και παίζει,
το απόγευμα ντύθηκε το χρυσάφι του ήλιου,
σερπαντίνες άστρων έφτασαν από μακριά να διαμηνύσουν λάμψη και όνειρο,
στίχοι ιλαροί καρφιτσώθηκαν επάνω στα πλοιάρια των δέντρων,
όπου λόγος έμπνευση,
όπου σιωπή κρυφή σημασία
ιερό τέμενος που η προσευχή αντήχησε ως το γαλάζιο,
ποίημα που έδειξε πως η μυσταγωγία καλά κρατεί..

πήγα μια βόλτα στην παλιά μου γειτονιά...

ακούγονταν

ακόμα το πατίνι μου που έτρεχε στην κατηφόρα,

οι ζαβολιές μου μ' έκαναν 

μύθο, α τι ωραία 

φασαρία στα χωράφια με τις μαργαρίτες! 

λιακάδα επική, ποδήλατα 

που έλαμπαν στον χωματόδρομο κι όπως τα κουδουνάκια τους 

βαρούσαν 

τσούρμο που αφήνει στίγμα στο παντού-

ζούσε η κυρα Τασία ακόμα, το πρόσωπό της

εικόνα που δεν ξέχασα,  

της Καθαρής Δευτέρας αετοί, κρυφτό 

τα βράδια και ξυλίκι,

πού πήγε τώρα το σχολείο μου; η κυρα Αθηνά που μ' έμαθε

τις αλφαβήτες και τι έκανε ο μέγας Αχιλλέας; μνήμη μου

φύλαξε τα, αφουγκράσου στα βαθιά

των ουρανών- κάπου υπάρχουν όλες 

οι λατρείες μου, κάπου υπάρχει 

η Ευαγγελία μου, το πρώτο μας φιλί, κάπου υπάρχει

η ιστορία των ιστοριών μου, κάπου

θα υπάρξουμε κι εμείς απόντες 

μες σε χρόνο μέλλοντα, μ΄ένα τεκμήριο

καλής καρδιάς στην μισοξηλωμένη μας κωλότσεπη..

εντολές ουρανού παίρνει ως φαίνεται το πνιγηρό κεφάλι μου.

κι απ' τον εαυτό μου απόδραση, κι από τον ίδιο εμένα..
να πώς και μες την γλώσσα αντιβαίνουμε να πώς
και μες τον πυρετό πλάθουμε μια παραμυθία
από αφεύγατη μοίρα τελικά κυνηγημένοι.

εντολές ουρανού παίρνει ως φαίνεται το πνιγηρό κεφάλι μου.
κατέχω μια βραχονησίδα σε απόμερα σύνορα πόνου.
ποιητάρης βραδύκαυστος που δέχεται σήματα έξωθεν της πραγματικότητας-
πλάθω όπως η φαντασία μου τα φέρνει.

κι απ' τον εαυτό μου απόδραση, αντίπαλος ανομημάτων..
είναι οι συλλαβές που όπως βέλη σε λαβώνουνε, κάτι θα ξέρω
γιατί όταν νυχτώνει οι κουρτίνες του ουρανού αναμερίζουνε και αναφαίνεται
του όντος ο βαθύς απροσμέτρητος πόνος..

σχόλια των σχολίων...

σχολιάζει πικρόχολα η ζήλια του κόσμου.

απέφυγε τις προκλήσεις και ζήσε έντιμα και με αρετή.

σάλπισαν τα λουλούδια και σου ανήκουν οι ανάσες τους. Δρέψε

το κρυφό φως των στιγμών και πλανέψου από το ποιητικό στερέωμα.

είθε Άνοιξη και είθε ντελικάτο όνομα του αρώματος.

είθε ελευθερία κι είθε δοξασμένος πράος ο θάνατος.

αλήθεια τα πάντα σου- ζηλωτής της αλήθειας.

μ' Απόφαση που ένωσε τις αντιφάσεις όλες όπου η έμπνευση δεσπόζει..

του παραμυθιού σκέλος πρώτο...

άλλοτε εμφανής κι άλλοτε άδηλη, αναζήτηση είναι
η νύχτα     από κείνη που δεν την ομολογείς μα σε καθοδηγεί.
βαθιά βαθιά σου. υπολείπονται πάντα κάτι φεγγάρια για να συμπληρωθεί ο ουρανός.
Μαρίνες και Ελένη τρωική-
που κινητοποιούν του πολέμου το έναυσμα.
πάντως, στην πίσω αυλή, ορθώνονται οι τριανταφυλλιές.
μαγικά ξόανα ενός παραμυθιού που δεν τελειώνει.
η μέρα όταν θα 'ρθει, φούριες μέσα στα πεδία των λεξιλογίων.
ξέρουν και είναι επίμονοι πάντα οι ποιητές..

παιχνίδι...

ανάγλυφη πακτωλή ουσία
ερωμένη στον ρου της θαλάσσης
μανιακό δώρο της αστραπής
όταν η νύχτα πάει κι έρχεται
μπελαλίδικη και υγραμένη ως την υποδούλωση της
από τα κρόταλα του σκοταδιού
εβένινο τραγούδι διασκορπισμένο στο σύμπαν των οικουμενικών αινιγμάτων
τώρα που η αντίφαση είναι εδώ
ανάγλυφο πάθος που κινεί τα ποιήματα
σαν ψάρια γλιστερά κάτω απ' το νερό το αλμυρό
και ο θεός αποφασίζει θάνατο
και ο θεός στέκεται κάτω από την σιγανή ψιχάλα και με δροσοσταλίδες στα γένια του
αποφασίζει το παιχνίδι του θανάτου..

βροχή...

βρέχει στην πρωτεύουσα των στεναγμών.
βρέχει στην συγκυρία των λόγων.
οκνηρές φυσαλίδες μένουν πάνω στην άσφαλτο για λίγο δείχνοντας
το σχέδιο της παρακμής.
ο Απρίλιος πειράζει τις νύμφες του δάσους.
ένας εσμός πουλιών κατέφυγε στην μνήμη των δέντρων.
υπόκωφη μουσική πράττει εκείνα που δεν ήταν εφικτό.
η κουστωδία των νεφών δηλώνει τάξη άτακτη.
χύθηκε το κρασί του αιώνα.
μεθούν όλοι οι συνδαιτημόνες της απόφασης.

είναι...

είναι μια απόχη που δεν πιάνει ψάρια πιάνει απροσμέτρητες ουτοπίες που τις έχουμε ανάγκη για να ζήσουμε αρμονικά με την ψυχή μας- είναι μια ταλάντωση από κείνες που ζηλεύει και το έρμοι το εκκρεμές, μια ταλάντωση που δεν ε΄χει ούτε θρησκευτική προέκταση ούτε μέθοδο λογικής, μια ταλάντωση που κορυφώνεται όταν ερωτευόμαστε και κάμπτεται όταν μελαγχολούμε- είναι μια παράγραφος που περικλείει όλο το νόημα της πραγματικότητας και κάνει το πεζό ποίημα και το ποίημα μας έπος, μια φεγγοβολιά που μας δίνει συνείδηση να ζούμε ενταγμένοι σ' ένα όνειρο που χωρά και τον Αναγνώστη και τον Ηθο-ποιό..

σκηνικό όπερ και εγένετο..

τι νήσος και τι στεριά; άγουρες όλες·
υπερασπισμένες όλες σαν ηλιαχτίδες
που σαρώνουν γλυκά την ατμόσφαιρα.

κι οι μοναξιές μας
αδέξια που, και ερήμην μας, σεμνά, επικοινωνούνε
απ' αρχαιότητα ιερατικές.

ήρθα είδα άκουσα·
ποιήματα σκαρώθηκαν όπως οι ουτοπίες γαλάζια,
αναρριχήθηκαν σε κορυφές οι πόθοι μας,
εγράφη πάθος πάνω στα λαμπιόνια της σεμνής ορτανσίας,

μπαρούτι των εκπλήξεων μηδένισε αποφασιστικά τα χρονόμετρα,
ύμνος από του όρθρου τις επιταγές- παντού καημός.

τι νήσος και τι στεριά; άγουρες όλες,
μόνον οι λέξεις κληροδότησαν ήλιο
στα καλά και καθούμενα,
έζησα στο μαράζι που φορά πένθιμες όψεις
στην σκηνή της φιλοσοφίας την άδεια..

σύγχυση περί το σώμα του έρωτα

φλυαρίες των νερών, τιτίβισμα του σπίνου κάτω απ' το στερέωμα
πρόβαλε ήλιος δραγουμάνος και τελάλισε τα Πάθη
κληρονομιά φυτών επάνω στο λιθάρι που θρησκεύει ερημικά
σώμα που όπως τόξο τανύζεται και είναι πλώρη
του Έρωτα που κίνησε για την γαλάζια αυτοκρατορία του ντουνιά..

μπαλαρίνα που με την ψυχή της μιλά και το θείον!

παγωμένη σαν σκέψη ανεμόεσσα
στοχάζεται λευκά λευκές είναι οι χίμαιρες που επιδιώκει
ευλύγιστη σαν αέρας δημητριακός
κι άκαμπτη σαν ατσάλι γενναίο

ξαποσταίνει μες την ηδονή των υλικών
βαθυκύμαντη σαν ελπίδα
ανεμίζουν τα τούλια της στον χρόνο της αιωνιότητας

ο ήλιος ελευθερώνει την ψυχή της
κάθε ανάσα αίσθημα
κάθε αίσθημα ιστορία και μύθος
χάρις των ορατών τε και
χάρις των αοράτων..

Ανάσταση...

Βάζει προτεραιότητες η νύχτα και, όταν ξημερώνει,
η μέρα γελά εντεταλμένη να αφήσει ίχνη γαλήνης πάνω στα κλωνάρια που θροϊζουν.
επίπεδη σιωπή.
συννεφιά λες και θα βρέξει.
αιχμηρό το Πάσχα μας βρήκε μελαγχολικούς και μας τσαλαπάτησε.
έκοψα ένα ανθάκι κουτσουπιάς και στο πρόσφερα.
η Ανάσταση μίλησε με άνθη.
αντάμωσε το φως την οδύνη και μαζί αναλείφθηκαν στους ουρανούς-
για να σκηνοθετήσουν το επόμενο όνειρό μας.

Τι θα καθιερώσουν οι εποχές;

Τι θα καθιερώσουν οι εποχές; μπορεί
να ζήσουμε μια προσφυγιά
εκ των έσω, μπορεί
να καρπωθούμε ελπίδα, αλλά
ο πεινασμένος πάντα καρβέλια ονειρεύεται, ντρέπεται
απόψε το φεγγάρι,
γελά μες τον ύπνο μου,
σκουντά ο αέρας το παράθυρο, αργυρό
άστρο γεμίζει την κάμαρα φως, με είδες
που είχα αφήσει στον ύπνο τα ταλαιπωρημένα σανδάλια μου,
κι η νύχτα
έδειχνε θάνατο,
πολέμους
καταστροφή..

Διαδρομή..

μια νυσταγμένη μαθήτρια ένας μεγάλος τροβαδούρος
που ανοίγει τις πύλες της νότας,
ένα μυστικό που οδηγεί στην μάθηση, μια μοναχική στιγμή που ο εαυτός συγκεντρώνεται
σε κείνο που πραγματικά είναι,
γράψε μέσα μου αν θες να σε αποστηθίσω,
γράψε μέσα μου,
οργάνωσε την λάσπη μου μελωδικά
ταρακούνησέ με, δωσμου την Ιερουσαλήμ μου,
κοιμήσου μέσα μου, διάβασέ μου τα εδάφια της Γραφής,
όση μουσική θα χωρέσω θα είναι η εμπνευσμένη πλημμύρα σου..

έγχρωμες είναι οι παλίρροιες του γέλιου σου

Λυρική κάνουν την όψη σου τα φυτά που σε συνομιλούνε·

ένα έγχορδο αεράκι μπλέκεται ανάμεσα στις ανθισμένες νεραντζιές και

σφυγμομετρά το στερέωμα·

έγχρωμες είναι οι παλίρροιες του γέλιου σου, πολυσήμαντες·

πάλλονται σαν ακόντια στον στόχο τους τα λόγια·

έρεβος σκεπάζει την απουσία σου όταν υπάρχει·

αναζητώ μια σκέψη που να μην καταλήγει λάθος και που δίνει νόημα στις ώρες που σ' έχω..

Είναι ένα μέλος που δεν ξέρεις αν ξεχύνεται από τον ουρανό

Είναι ένα μέλος που δεν ξέρεις αν ξεχύνεται από τον ουρανό ή το τροφοδοτούν οι μέσα σου πατρίδες. τόσο αγαστά απορροφήσιμο που τρομάζεις. κυλά σαν μέλι στον ουρανίσκο σου και συναντά την ψυχή σου, την ώρα που σπουδαίο είναι μόνο ν' αγαπάς και να νιώθεις βαθιά την Απλότητα!

Μεγάλο Σαββάτο!

Στα ανθισμένα δέντρα γελά η Άνοιξη, σαν Ελληνίδα
που σχημάτισε το πέλαγος.
ο άνεμος παίζει με τις καρδιές μας. πού είσαι Κύριε
που έφτασαν οι καημοί μας να πνίξουν την μέρα;
Θεός κι ανασταίνεσαι, αμνός και βελάζεις- ακούω
τον Λόγο σου
που φτάνει από μακριά
βάφοντας το πρωί μου με πορφύρα.
και η σιωπή μου δύναται μια ευχαρίστηση, ένα ρίγος
διαπερνά το σώμα μου
καθώς οι ψαλμωδίες τ' ουρανού μελώνουνε
το φως και χύνεται
πάνω στην γη
άφραστο Ποίημα που μεθά τον σύμπαντα
κόσμο
και νιώθω πάλι το θαύμα!

Σύμβολα…

Τα σύμβολα στενάζουν πίσω από τα Σύμβολα και ο σημαιοστολισμός καλά κρατεί

της όχι Ουσίας. Χάνεται το πηδάλιο· ρημάχτηκαν οι σχέσεις αναμεταξύ μας, οπισθοδρομούν τα Καλά Καθούμενα, εμβρόντητοι μένουμε να αποκαθηλώσουμε του Κρίματός μας το τέκνο.

Σημειώνω μοναξιές επάνω στο Αγίασμα και μάλλον θα θρησκεύω θαλερά γιατί από τα μάτια μου εκφύεται ένα γαρίφαλο που μελωδεί τω τρόπω που κι ο ίδιος δεν ακόμα και ξέρω..

Μεγάλη Παρασκευή!

Πάντα περί τον ήλιο η περιφορά. Πάντα

η στολισμένη Ελπίδα μας προσηλωμένη

σε περιφορά επιταφίων.

Κατά τα άλλα μείνε μόνος και συσκέψου με τον ουρανό.

Ποιός παραδίδει την ψυχή του καθαρή κι αμόλυντη, ποιός

συμπονά

τους διώκτες του;

Θα ξημερώσει.

Όλες οι βουλές είναι, συγκλίνοντας, μία:

άκου την προσταγή του χάους που υποτάχτηκε. Άκου

τον πόνο των αθώων και

μην εγκαταλείψεις

την Αθωότητα

στην χλεύη του κόσμου.

Οι νεκροί…

Οι νεκροί πράοι σαν λιωμένες λαμπάδες

ξεκλειδώνουν τους τάφους, ακούνε τριγύρω

ομιλίες περαστικών, ντύνονται

έκπληξη και καταμαρτυρούν την ατολμία του όντος, το χώμα
σχίζεται σαν μαργωμένο τριαντάφυλλο και από μέσα του

αναφαίνει η χλομάδα τους, ένα θειάφι θανάτου

έρχεται από τα έγκατα, ενώ

με πόδια γυμνά περπατά πάνω στις μαρμαρένιες πλάκες

ο αιώνας..

Μεγάλη Πέμπτη!

Μοιρογνωμόνιο των κριμάτων- και πόσες σιωπές

πριχού την έσχατη προδοσία!

Θηλιά λαιμός αγχόνη- ποιός δίκασε και ποιός θα πάρει αποφάσεις

με χέρια καθαρά, ποιόν να καθαίρω

καθώς στιλβώνει ο Λόγος κάθε Αθωότητα, και οι ακολουθούντες

Μοιράζονται μια άφραστη χαρά;..

Αποσιωπητικές λέξεις, κοίτα! Δάκρυο

αναβλύζει το πρωί

και δάκρυο εντέλλεται το βράδυ..

Ιησού μέμνησο κι εμάς τους ταπεινούς, άφες αυτοίς

να μας περιγελούνε,

ένα μικρό αντίδωρο στα χέρια σου η καρδιά μας,

ένας ήλιος που δεν σβήνεται

και συνομολογεί με την χαρά..

Μεγάλης εβδομάδας καμώματα…

Ένας μαγνήτης φωτός που έλκει κάθε ύπαρξη που ομιλεί

φωνήεντα που σκιρτούν μες τον αέρα·

μια φρυκτωρία που διαδίδει το νόημα έως τα πέρατα της αστραπής,

μια γελαστή μέρα που λυσσάει για Άνοιξη, ένας μύθος

που ζητά να σαρκωθεί, μια πεμπτουσία

μυσταγωγών.

Στην γλάστρα ο δυόσμος και στο απόμερο παρτέρι

οι πασχαλιές που λεβεντώθηκαν.

Ω στάξε μύρο 'πα στα λαβωμένα σώματα των αμαζόνων!

Θα κλάψει το φεγγάρι απόψε πάνω στον τάφο μου!

Μεγάλη Τετάρτη!

Μπορεί και τα πράγματα να έχουν εγωισμό, μπορεί

και το Ψέμα να είναι μια δοκιμή

δειλίας που φλερτάρει την Αλήθεια.

Πάντως είναι αργά.

και για μας και για όλους.

Κρίθηκε από τα συμφραζόμενα το Αποτέλεσμα.

Ας συγχωρεθούν οι μετανοούντες, ας

γεμίσει μύρο η ατμόσφαιρα,

ας μην τσιγκουνευτούμε πολυτέλειες αρωμάτων.

Κι αν ετοιμάζεται ο Κάποιος να προδώσει,

ας το σκεφτεί,

μεγάλο δικαστήριο η αιωνιότητα.

Συλλήβδην αποφάσεις τελεσίδικες επήρε ο ουρανός

και δέχεται το Τέκνο του ν' ανοίξει αγκάλες να φιλοξενήσει..