Της ρίμας τρόπος και τροφή…

Αυτά που ήταν ψέματα με γέμισαν με αίματα

Και ό,τι ήταν άκαιρο με έκανε παράταιρο

Ήρθα εδώ κι ήρθα εκεί πλάνητας με χωρίς σκουτί

Σε γνώρισα με γνώρισες και σ' όλα με ξεχώρισες

Μάτια μου μάτια μάτια μου έγινες τα παλάτια μου

Σου έδωσα μου έδωσες και σ' όλα σου οφείλω

Πόσα φιλιά να είχαμε και σ' όλα να υπερείχαμε

Όπως γερνάμε να μπορείς αλλιώτικα βαθιά να δεις

Στα μέσα μου στα έξω μου και να με συντροφεύεις

Σε κείνα που έχω στα καλά στα δύσκολα και στα πικρά

Να μείνουμε αστέρι μου ως μες το μεσημέρι μου

Αγκαλιασμένοι όμορφα και αιώνια φιλιωμένοι..

Σκέψεις…

Κυανό ρήμα

Σημαντικό και ασήμαντο

Κι από μέσα σου φεύγουν πουλιά

Κυνηγημένα-

Έκφραση πάνω στην κόψη του μαχαιριού

Έκφραση ζητώντας την ελευθερία της-

Κόμπος που λύθηκε, κλάμα, σπαραγμός,

Όλα αλλάζουν, η ζωή σε πολιορκεί,

Κράτα τον εγωισμό σου στον τρόπο που θέλεις- αλλιώς

Όμως αποφασίσανε τα γεγονότα-

Κινήσου περίτεχνα- σαν να χορεύεις

Πάνω στον πάγο

Στο μεσημέρι

Στο απόγευμα

Εκεί όπου συντάσσονται οι σκέψεις σου και είναι

Τυφλά στρατιωτάκια που θα καταπιεί ο βάλτος της έριδας..

Αν…

Αποφασίζω θάλασσες και με ευνοούν οι μέρες που,

ξεθυμαίνουν μες την αγρύπνια μου, μέχρι να γίνω

εντολοδόχος της άνοιξης, ένας ορκισμένος εχθρός

του κάθε δολερού χειμώνα.

Αποφασίζω ιερότητες που εκλείπουν, ναυμαχώ

στα βαθιά του ουρανού, κληρώθηκα να εμμένω

στο κόλπο το δύσκολο, στην

μυητική αισιοδοξία μου.

Αν δεν ήσουν δίπλα μου, κάθετο ρίγος της αστροφεγγιάς, αν δεν ήσουν δίπλα μου οριζόντιο πάθος της λέξης, αν

το λεκτικό μαχαίρι δεν με μάτωνε συνέχεια, αν…

θα ήμουν μια σύμβαση ληγμένη με του θανάτου το ανεξίτηλο έντονο χρώμα..

Σαρακοστή…

Ανακοινώθηκαν οι εμμονές του φεγγαριού·

Τυμβωρύχοι ονείρων έτσουξαν τα δροσερά κρασάκια τους στον ολοστόλιστο προθάλαμο της Σαρακοστής·

Πριχού ο αέρας με ευνοήσει να πετάξω λυρικό αετό·

Πριχού εγώ ο ίδιος να γίνω ίδιος εγώ·

Κρασοκατάνυξη στο τραπέζι της κεφάτης παρέας·

Στόλισε τα μαλλιά σου κορίτσι μου- ανήκουμε σε ένα κόσμο που κινείται επί σκοπόν·

Μην πάρεις σοβαρά τον θάνατο- ζούμε σε παραμύθι που χορογραφούν οι πόθοι μας και το γεμίσαμε άγουρα πάθη..

Δισταγμός..

Ψηλαφίζω βεβαιωμένα και -ανάμεσα σ' αυτά που αγγίζω- λείπουν οι ευαισθησίες που άπτονται του φωτός- να αναπάντεχο!

Τα αθροισμένα φωνήεντα λάμπουν στον ήλιο και

μια μικρούλα λεμονιά, δίνει το χαμογέλιο της

ενέχυρο να ξορκιστούν οι διαβόλοι. Πού θα πάει, θα έρθει η Άνοιξη! Θα μυρίσουν ευθυμία τα περιβόλια

και ο αέρας θα κανοναρχεί να στεφανωθούν οι κοπέλες με τα στεφάνια άλλων θρησκειών. Όπως

διαβάζω μες την απουσία, κάποτε, λύπες φτηνές

που υποσκίασαν και, δεν λέει να φανεί, το ποίημα..

Εκ προοιμίου...

Νέα e-ποιητική συλλογή από τον Στρατή Παρέλη
Διαβάζεται δωρεάν με κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο

Στρατής Παρέλης, Εκ προοιμίου...

ISSUU.COM

Μνήμες…

Ένα φιλόσοφο πουλί μες τον αέρα

Πετά και γίνεται φλοιός του άμετρου ουρανού

Και στων κορφών το ροδινό λοφοσυνάντημα πιο πέρα

Η μέρα γράφει ιερές κι αρχαίες επωδούς

Παίζει το φως με τα διαμάντια όλων των ήχων

Και τις εικόνες που προσέχω μου κινά

Φλύαρο φως αδούλωτο, κορμάκι όλως των πόθων

Μετρά την γης και μπρος στα μάτια μου αρχινά

Χορό να εξυψώσει κι άλλο τις μυρσίνες

Στο πρώτο χάραμα τα πάντα είναι καθαγιασμένα ερωτικά

Κι έχω κρατήσει από σένανε δυο μνήμες

Από εκείνα που ποτέ δεν ξεθυμαίνουν τα φιλιά..

Εμένα η ζωή μου δεν υπήρξε ποιητική

Εμένα η ζωή μου δεν υπήρξε ποιητική- όπως σε πολλούς από σας, υπερίσχυε ο βιοπορισμός- ίσως γι' αυτό να είχα ανάγκη την Ποίηση, σαν αντιστάθμισμα για να ισορροπήσω ανάμεσα σε δύσκολες πραγματικότητες και μετέωρες μνήμες.

Και χαίρομαι γιατί βρήκα το σωστό ζύγι για να μην αδικώ κανέναν και τίποτα- χαίρομαι γιατί μπόρεσα να εκτιμήσω αυτό το ακριβοδίκαιο συμπέρασμα που μου δίνουν οι λέξεις, να μπορώ να βλέπω πέρα από τα ορατά, μέσα σε μια διάρκεια που δεν είναι πουθενά αλλού παρά σε έναν Έρωτα εντεταλμένη..

Ακολουθίες…

Μικρές ανακόλουθες ακολουθίες

Όταν κυνηγούν τα πουλιά

να λουφάξουν

Μες τα φυλλώματα,

Μικρές επιτυχείς δραπετεύσεις

Των κυνηγημένων, των απελπισμένων, των μικρών

Που θέλησαν ένα μπόι ψηλότερο

Κάποια στιγμή που έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα

Οι δαίμονες που μας κυνηγούν

Όπως στα παραμύθια-

Αήττητα ηττημένοι μένουμε

πίσω απ' τις οθόνες

Μαχόμενοι για κάτι ακαθόριστο που σκουριάζει

Όπως οι επιδιώξεις μας

Όπως αυτή η μέρα που, ευτυχώς, την έσωσε η λιακάδα της

Και αγκιστρώθηκε στον νου, σαν μια νιφάδα του χιονιού που, σύντομα, θα λιώσει…

Μνήμη κάπου…

Συγκρατημένα γαλάζιος ο ουρανός

επιστρέφει νουθεσίες που ξεστόμισες

Ενώ από τα μάτια σου

δάκρυα τρέχουν και μοιάζουν κουφέτα

Του αρραβώνα με την θλίψη που σε κέρδισε- Κι ενώ

είσαι παντού, γυάλινη είναι η απουσία σου

Γυάλινα τα ψιθυριστά τραγούδια που είπες

Και όλα θρυμματίζονται κάτω

από το φως μιας φλεβαριάτικης λιακάδας

Που έσμιξε το μέλλον σου με του παρόντος τον διαξιφισμό-

Σε συναντώ μυστικά, με τρόπο που κανένας δεν ξέρει,

Μια σπίθα αξίζει όσο μια φωτιά, το ξέραμε τότε,

Όλα έπρεπε να φαντάζουν αλλιώς, ήτανε ένα παράξενο παιχνίδι

Να μην καταλάβουν οι άλλοι το πάθος μας, να ακροβατούμε

Στην πραγματικότητα μιας καλοακονισμένης μαχαιριάς-

Όμως ο έρωτας δεν αργεί, ο έρωτας

είναι αψιμαχία με τον θάνατο,

Φιληθήκαμε πίσω από το ντροπαλό βράδυ, εκεί

που σε άγγιξα και τσιρίξανε

Όλες οι αθωότητες, να τότε

Που δεν ήρθε πρωί, να τότε

Που ακινητούσε ο χρόνος να κάνει σεγκόντο

Στο πάθος που είχαμε, στο κορμί, στο φιλί..

χαρταετός του εγγονού...

Συνωμοσία…

Κοιμούνται στον ίσκιο των φύλλων,
ήσυχα γατιά που δοκιμάσαν τις αταξίες τους πάνω
στα πεζοδρόμια της ιστορίας.

Φεβρουάριος περιστερώνας.

Μίγματα νόησης και αέρα καθιζάνουν μες το μεσημέρι και κάνουν
να φαίνεται πιο συναινετικό το τοπίο.

Ψηλά ανεμίζουν σημαίες ιδεών και κακοτράχαλος γίνεται ο αιώνας.

Λες και πάλι συνωμότησε ο κακός μας εαυτός να μην
προφυλαχτούμε από μας ακόμα τους ίδιους..

Αιωνιότητα της μιας στιγμής…

Στιλπνό φεγγάρι μεταξένιο

Ακίνητο στην θάλασσα του ουρανού

Και οι ψαρόβαρκες που λίκνισαν κορμάκι ως την προκυμαία

Καημός.

Νερά που μίλησαν και άλλα που σωπάσανε για πάντα

Κορίτσια λυρικά σ' ονειρικό ντεκόρ

Γλυκό αεράκι περισπώμενο στην λήγουσα, γλυκό αεράκι

Που φούντωσε μες την αυλή μου τριανταφυλλιές.

Σε ακολούθησα νύχτα ως τον ημέτερο πόλεμο

Άκουσα τα εμφύλια πουλιά σου

Στο αναγνωστήριο του ουρανού μυριάδες άστρα που σκορπίσανε

Το άλφα το ωμέγα και το τσουχτερό φωνήεν σου..

Αγρύπνια…

Αυτή ήταν μια αγρύπνια που, ύστερα,

έγινε βιολί

και μετά μουσική,

που διαχύθηκε

μες τον αέρα.

Στα βαθιά των κυπαρισσιών, στην ησυχία

των κοιμητηρίων,

εκεί όπου, έχασα έναν φίλο και τον φιλοξένησα

όλες τις νύχτες στα όνειρά μου-

ο γλαφυρός αέρας κατατρόπωσε την θλίψη, γεννήθηκαν

λόγια, μοναξιές ευφραντικές, ίσκιοι

που μεγάλωσαν τους άλλους ίσκιους, πάνω

στο ασβεστοχρισμένο κράσπεδο και κάτω

από το κραταιό φεγγάρι.

Αυτή ήταν μια αγρύπνια που γεννήθηκε

από αισθήματα, από της τριανταφυλλιάς το ώριμο

άρωμα,

από την αγάπη που σου 'χα και μου 'χες..

Φωνή εν της νυκτός την υποψία..

Έπλασα την φωνή και μου εχάθηκε η φωνή

Ξεστράτισα

Μια λιακάδα με έθρεψε- ω φως

Που έψαυσε τα ήσυχα νερά και έζησα

αλλιώς την βαρκάδα!

Η μέρα λούστηκε αιωρούμενες αλήθειες και του λεξιλογίου οι αρετές υπήρξανε πριν τις ανακαλύψω.

Παλαιόθεν. Ο επικός βαρκάρης με οδήγησε ως την σκιά.

Όσος κόπος τόσος θάνατος.

Πουθενά που φοβήθηκα.

Στύλωσα το αυτί: παντού ησυχία.

Σημείωσα τις λέξεις μου στο βραδινό αέρα που, όπως τετράδιο, ξεφύλισσα

προτού το ηλιοβασίλεμα κλέψει τον νου μου και αγαπήσει τα

που κούρνιασαν πουλιά..

Τα χέρια μου δοκιμασμένος τρόπος να επικοινωνώ

Τα χέρια μου δοκιμασμένος τρόπος να επικοινωνώ
Σημαίνουν και σημαίνονται- εγείρουν
την ρητορεία της αφής
Και- ευτυχώς- ζουν την αυθάδεια των δευτερολέπτων·
Τα χέρια μου νομίσματα που δεν εξαργυρώνονται
Εσπεριδοειδή που λιμπίζονται οι ευτυχίες·
Τα χέρια μου τα κάστρα μου οι άμυνές μου-
Τα χέρια μου τα αισθητήρια των καημών..

Σύλβια των ξενοδοχείων..

Οι καιροί που με πλήγωσαν, οι μιαροί καιροί

μάτωσαν την ψυχή μου, μαζεύτηκα

σε μιαν άκρη,

σαν πληγωμένο ζώο

ανάσανα

σαν στον μοναχικό μου οίκο

ιδρώνοντας αίμα,

κι ερωτευμένος αεί-

Αλλά

κι εσείς

πρέπει να με δεχτείτε

έτσι,

λυπημένο

που αξιώνομαι

ιδέες κυανές-

Άστο το μυαλό μου να περιπλανιέται

άσωτο

μες τους απώτατους ουρανούς

μια θέληση έχω

φωτιάς

πουθενά δεν ανήκω

έκλεισα όλες τις ρωγμές

συμπαγής είμαι λίθος

μιας νότας

είπα και έγραψα

ξενύχτησα πάνω στο κρύο σεντόνι

του ξενοδοχείου

μ' έναν φακό γράφοντας

όταν οι άλλοι κοιμόνταν

και 'γω συνέφερνα τας φρένας μου με την Σύλβια

να με πλησιάζει

αυτοκτονική

και θέλοντας να μου ξομολογηθεί

όσα δεν είπε

ποτέ σε κανέναν

κι αφήνοντάς μου δώρο μια θλίψη

του βλέμματος

που την ανέσυρα

ως την αυγή

όπως μια βάρκα

από την ήσυχη θάλασσα

και πάταγα το μουσκεμένο πόδι μου

στην άμμο

όπου ο κάβουρας πριν λίγο αράδισε

τεντώνοντας τις απειλητικές δαγκάνες του

ως το άγνωστο μέλλον..

Μοιρασιά…

Εγωισμός που χωράει μες το γαρύφαλλο

Και νέφος σκοτεινό που άφησε κατάλοιπα του φεγγαριού μέσα

στην μέρα-

Όμως ξημέρωσε καλά·

οι ελπίδες γεννήθηκαν

Και ένας ήλιος έλαμψε ο νεφεληγερέτης·

Παιδιά κλωτσήσανε το τόπι και γελάσανε

στην φωτεινή αλάνα·

Ο άνεμος τυχοδιώκτης απολύθηκε

Επέστρεψα από την επαρχία που με φιλοξένησε

αγαπημένα,

Συντυχαίνω ανθρώπους απλούς που γνωρίζουν

το δίκιο,

Αγαπώ να περιφέρομαι μες τους κήπους της δράσης-

Κρατώ μια εικόνα για μένα και παντού

τα πάντα μοιράζομαι..

                                                          18.2.2017

Των άστρων..

Κόμπο κόμπο το σύννεφο δοκιμάζει την θλίψη μου·

άκουσα είδα· στερέωσα

τις σιωπές και άνοιξα το παράθυρο·

ο αέρας σούριζε· μια σκοτεινιά

έπαιρνε τις πλάτες των δέντρων· συνομιλούσα

με τα κτίσματα- αυτή

υπήρξε η λατρεία μου,

στύλωνα τα μάτια μες την ερημιά και έπιανα το άδηλο σήμα: όλα εκφράζονται·

έσκυψα μέσα μου να δω: όπως

ταριχευμένη η ζωή

και πάλι σπουδαία να φαίνεται·

την δοκίμασα απ' όλα για όλα·

οργάνωσα την νύχτα να μου μένει πειθήνια·

έγραψα πάνω στον καμβά της:

όπου κοιτούσα έτρεμαν, που καιροδηλώνουν, άστρα-

και τα αποκρυπτογραφούσα εγώ..

Αχελώος…

Σφυρίζοντας μες τα σύννεφα ο αέρας γελά για τον σαματά.
Κι ο Αχελώος γυμνοπόδης πατά το σθεναρό πόδι του στον κόσμο
των κάμπων.
Τρίζουν οι ραφές, το τοπίο μπαλώνει τις κουρελιασμένες ψηφίδες του και στέκει
Εκεί σαν μαργωμένη προσευχή που έφτασε
Στον απώτατο δυνητικό ουρανό.
Φλεβάρη ολόγυμνε- ακούω την αλήθεια σου.
Συνδύασα το λίγο μου με την πνοή των ελαιόδεντρων και ησύχασα
Βαθιά μες την ψυχή μου, ευχαριστημένος
Με κείνα που ήταν και πάντα θα είναι
τα τιμαλφή εσπεριδοειδή της Αιτωλίας που μου αρέσει..

Εκ προοιμίου…

Εκ προοιμίου λιακάδα αμέτοχη στου καιρού τις αστοχίες·
Και ο ήλιος που έζωσε τα φυσεκλίκια του και κίνησε για τις χώρες τις άπω,
σθεναρά αισιόδοξος.
Τρέμουν μες τον αέρα πεταλουδίτσες φωτιάς και η κάθε ανάσα
σβήνει κι ανάβει να μοιραστούνε οι κλήροι για έναν κόσμο καλύτερο.
Έρχομαι ταπεινά στην εκκλησία σου
Δέντρο της Σκέψης και επικροτώ τις σφραγίδες σου
πάνω στο χώμα, πάνω στην γαστέρα της γης που εκκολάπτει μέλισσες παλιγγενεσίας να καταστρώσουν τα σχέδια του μέλλοντος κι ο άνθρωπος ευτυχισμένος να είναι
μ' ένα τραγούδι και ενός πουλιού κελαηδισμό ανάμεσα
στα κλωνάρια που εξέχουν στο αύριο.
Ποίημα συντελεσμένο 'πα στην όψη ορατή της σελήνης..

Σκοτεινή φωτεινή φυλακή…

Αυτό το αεράκι που είναι ντροπαλό και βλάσφημο και το συναντώ

κάτω από τις φυστικιές.

Σήμερα βρέχει: μια άτσαλη βροχή που θυμίζει

κατάρα μιας μάγισσας.

 Όταν κοπάσει ο νους μου,

θα βγω στα ψηλά και θα ατενίσω

κατά την ανατολή-

εκεί που τα κόκκινα πιπέρια του ήλιου δίνουν

μια γεύση τσουχτερή στον ουρανό και όλα υπόσχονται κάτι.

Μεροκάματα μες την αγρύπνια, κουρασμένο κορμί κι ο άγγελος

να μην μου παραστέκεται.

Πόσοι άγγελοι 'φύγαν από κοντά μου; Αθροίζω

λέξεις που κωλυσιεργούν στο χάος των παρομοιώσεων και πάλι

φρέσκιες μοιάζουν

όπως να κόπηκαν από τον κήπο του λεξιλογίου τον εύοσμο..

Να! σκοτεινή φωτεινή φυλακή!

Μεταξύ μας παρεμβάλλονται απροσπέλαστες γεωγραφίες

Μεταξύ μας παρεμβάλλονται απροσπέλαστες γεωγραφίες, άγρια ρήματα, νύχτες άγονες, μακράν των ερώτων.

Κάτι που ανθίζει μυστικά με τραβά, με μαγνητίζει, μένω εκεί που έπεσε η αυλαία και αποκαλύφθηκε ολόγυμνη η αλήθεια των φερέγγυων άστρων.

   

Πήρα στα χέρια το τηλέφωνο, σχημάτισα τον αριθμό, δεν βρήκα πάλι κουράγιο.

Παρεμβάλλεται ο εγωισμός μας, εκεί που μετά, σκέφτομαι ότι ο θάνατος θα τα λύσει κάποτε όλα-

σαν να 'ναι τα προβλήματα γι' αυτόν, εύκολες ασκήσεις ενός θάρρους που ποτέ ο ίδιος δεν είχα..

 

Να…

Να σε νιώσω πως είσαι μες τον έρωτά μου και πως

προσδοκάς ήλιους χαρωπούς!

Να βρω τον μίτο που οδηγεί

στης καρδιάς σου τον άμετρο μυθώδη λαβύρινθο..

Να σε περιμένω…

Πάντα να σε περιμένω:

Μπορεί μες τα όνειρά μου, μπορεί

μες το συντελεσμένο ποίημα που σου ανήκει,

που πάντα σου ανήκε,

αλήθεια..

Να σε έχω ανάγκη..

Για να υπάρξω μέσα στις πελώριες γαλαρίες

των ματιών σου

που οδηγούν

στην ευτυχία που οίδα..

Κτήσεως απ' αρχής της οικουμένης:

Καταφθάνουν πλοιάρια και, ώσπου το ψηφιδωτό να ραγίσει
ο ορίζοντας κραδαίνει τα σύννεφα ώσπερ
να σβήνεται ο ποταμός της λάβας του ήλιου και να χύνεται
μια γλυκιά μουσική
απ' αοράτου. Κτήσεως

απ' αρχής της οικουμένης:
κύκλος οι εικόνες, κρατά το μυαλό μου το εύοσμον,
νικώ
όπου σταθώ κι όπου βρεθώ,
μακαριστός
στα σεμνά μου καθήκοντα.

Έφτασα πια να παραδέχομαι τα ταπεινά, τώρα
που ξέρω πόση αξία έχουνε οι αστραπές και πόσο δάκρυ χαλάλισα
να μην μπορώ να εξανθρωπίσω στην μάζα,
το αγελαίο
εγωιστικό ελατήριο..

Ας χαρώ έναν ύπνο μακαριστό,

 Ας χαρώ έναν ύπνο μακαριστό, μπολιασμένο

Ονείρων γύρη και πέταλα

Λουλουδιών που ντύνουν

Την οδό που απάγει στην ευτυχία 
της μοναξιάς-

ακόλουθος είμαι του φεγγαριού- ας επιστρέψει η χάρη μου

Όπου κι αν είσαι- σύντροφος 
μιας ζωής, της ζωής σου-

Λικνίζονται οι αποστασίες μου, λικνίζομαι 
ακολουθώντας τες, λιλιπούτειος τζογαδόρος

Μιας προσωπικής περιπέτειας- ναι

Λυπάμαι που δεν μπορώ να σε συναντήσω- αν και

Οι λέξεις μου σε φτάνουν, μακρινέ δέκτη

Του απώτατου ονείρου και της όμορφης 
αλληλεγγύης ..

                                                   Καλαμάτα 4 Φεβρουαρίου 2017