Ωραία γαλήνη επιτύχαμε!

Ωραία γαλήνη επιτύχαμε!

Σαν να μας ήθελε η Τύχη και ψηλά πετάξανε οι μελαγχολίες.

Τις ακούς που βογκάνε στον συννεφιασμένο ουρανό.

Εμείς δουλέψαμε πάνω απ' το Χάος.

Μια ρίμα, ένας στίχος που κοάζει ελεύθερα, όπως βατράχι στην ακροποταμιά.

Κι ο ποιητής κάπου εκεί θα περπάτησε.

Λίγο θηρίο μέσα του, λίγο συμβιβασμένος άνθρωπος- σαν όλοι μας υποθέτω.

Τον διαβάζουμε ακόμη με σπουδή.

Τους αληθινούς τους διαβάζουμε πάντα με σπουδή.

Γιατί δεν τελειώνει η Αλήθεια-

Αλλάζει εκφράσεις και πάντα κοντά μας θα έρχεται

ακλόνητη κι απέραντα δυνητική..

Να ακούς Προσεκτικά σ' αυτήν την ησυχία.

Ανθούν και ομιλούνε

Τρυφερά φυτά που εγκλωβίζουν την σταγόνα που ξεστράτισε απ' την βροχή

Και στην καρδιά τους εσκλαβώθη'..

Το τύμπανο του ήλιου βαρά σε εγρήγορση. Να ακούς

Προσεκτικά σ' αυτήν την ησυχία. Ο υποψιασμός σου

Να είναι των πουλιών τα φτερά

Που κινούν το σύμπαν με τα πρωραία τα ράμφη τους..

Υπήρξα μοναχικός- ιδού το θέμα.

Σύναξα γιρλάντες για τους άλλους ανούσιες, και τις ταξινόμησα μες των οράσεών μου τα τετράδια.

Τέρπομαι απ' την μουσική που σφετερίζεται τον θώκο της αιωνιότητας.

Πόσο μακάριο να μην έχεις λόγια και τα λόγια να σε υπακούνε!

Καρφιτσώνω στον ήλιο μια ευχή και μου την πραγματοποιεί το φθινοπωρινό αεράκι.

Για Ποίηση και για χορούς των πνευμάτων..

Εύρηκα!

Ανοίγει μια καινούρια σελίδα και οιστρηλατούν τα άνθη στα πλάτη της σαν ευδαιμονισμένη προσευχή.

Όλα κανοναρχούν επί τω έργω και ο Ησίοδος κάπου θα καμαρώνει για

την απόλυτη αξία του.

Εύρηκα!

Είναι ένας φθινοπωρινός ήλιος που τον φορώ κάτω απ' το μακό μπλουζάκι μου-

Θεσπέσιος!

Χωρώ εντός του όπως και με μεταβάλει σε έναν μινώταυρο που κλέβει τις καρδιές των κοριτσιών.

Α κρύφιο κάτι που το είχα και το έχω και με κάνει πιο χαρούμενο όπως οι μέρες μου κυλούν κι εγώ ανασαίνω

Μεθυστικό συμπέρασμα που δίνει μόνο η ζωή όταν το οικουμενικό βυζαίνεις

Πάναγνο γάλα!..

Κρύφιο.

Τι να κρύψεις και τι
μη,
αφομοιώνονται τα πάθη 
απ' την τυφλότητα των εραστών, ακολουθείται
ως τα σκοτεινά ο φόβος
και το χέρι
ψαύει στα φθαρμένα ντουβάρια
σημάδια της αστραπής,
ενώ
πιο λεία είναι η σιωπή παρά το φεγγαρόφωτο
κι εσύ
ακροπατείς στον κήπο μέσα της οράσεως,
πεταλούδα
που δεν ξέρει πού πάει-
σχεδόν γρατζουνάς τον ουρανό κι η μέρα
σε αρπάζει
σαν ένα τύχης δρώμενο που αλλοίωσε
νωθρά τα γεγονότα
αφού
η ζωή σου σκονίστηκε
από θλίψη που σου είχα και είχες, -όταν
απάγγειλες τον βίο σου σωστά..

Απογευματινό…

Στην απογευματινή λιακάδα, η Ελένη
είναι θλιμμένη και καπνίζει
πίσω από τις τριανταφυλλιές, 
πολυόμματες όλες.
Ο αέρας σκουντά τα μαλλιά της· αρχής
γενομένης από Δευτέρα,
είναι υποφερτή,
γιατί σε αγαπώ,
η ζωή..
Διαβάζω, γράφω.
Παίζει η μουσική: τσακίσματα
του ρυθμού που πολιορκεί μια ψυχή που ποτέ
δεν σ' αρνιέται..

Ενθουσιάστηκα!

Ενθουσιάστηκα! Γέλασε το σώμα μου και βρέθηκα να λούζομαι μία χαρά από εκείνες που με αίσθημα τις δρέπεις.

Μεσημέρι. Κάψωνε ο τόπος. Στην παραλία οι λουόμενοι βουτούσαν και ξανάβγαιναν, πασαλειμμένοι με τα χίλια αντηλιακά τους. Βρε μανία με το χρώμα!

Ηλιοθεραπείες για κολασμένους και κολασμένες και δώστου να ξαπλώνουνε ανάσκελα και μπρούμυτα μήπως και αποκτήσουν την επιδερμίδα νέγρου\ας που απέκτησε ιθαγένεια ελληνική.

Ένα παιδάκι έφτιαχνε πύργους στην άμμο. Με το φτυαράκι και το κουβαδάκι του. Το βοηθούσε ο παππούς. Ο ζήλος του με ξάφνιασε. Να ο Ικτίνος, να ο Καλλικράτης..

Λες να ελπίζουμε σε μέρες πιο καλύτερες όταν περάσουν όλα αυτά που ζούμε και τα γέννησε η ξενόδουλη πολιτική που ακολουθούμε;

Να η πρωτόλεια αρχιτεκτονική μας. Σημαδεύοντας απευθείας στο κάλλος και στην αρμονία που ξεχάσαμε.

Μπράβο μικρέ πρίγκιπα.

Μπράβο δυνητικέ νέε πολίτη της χώρας..

Εύπλαστη γαλήνη εύπλαστη αρετή-

Εύπλαστη γαλήνη εύπλαστη αρετή-
Ένας βράχος ποτίζει με το φαρμάκι του την θάλασσα
Ένα πουλί ζητά ορίζοντα ν' απλώσει τα ανοιγμένα φτερά του·
Το εύγευστο ρήμα ακουμπά τον ουρανίσκο όπως ενός βερίκοκου το μέλι,
Το κορίτσι που ζει η Ελλάδα στα μάτια του, εκθέτει όμορφα τον ουρανό,
Η αξία πιο αξία και γίνεται
Όταν την καταθέτουν πρίγκιπες και οι νεράιδες που δεν μας εγκαταλείπουν-
Ενός ποιήματος όλα τα μέγιστα
Κι ες αύριον τα πιο καλά και
Τα πιο σπουδαία..

Κάτω από την σκέπη της έμπνευσης

Κάτω από την σκέπη της έμπνευσης
Ραγίζονται οι μνήμες- δεν υπάρχω πια
Μπαλωθιές ιδεών εγκολπώνονται ευτυχία ανείπωτη
Στην χλόη αφέθηκε η κοσμοθεωρία
Ήπιαμε την αιθρία μέχρι κόκαλο
Χυμοί πεισμάτων στόλισαν το αίμα μας
Δεν υπήρξαμε;
Στον καθρέφτη έσβησαν οι σκιές – κι απ' τα μάτια σου
Ένας αέρας σε πήρε, αποδεκάτισε
Τα φουσάτα της θλίψης η μέρα
Ό,τι βρήκα το βρήκα απ' τον καλόγνωμο ήλιο..

aaaaaaaaaaa

Ω παιδούλα, ω οδαλίσκη

Ω παιδούλα, ω οδαλίσκη
Ακουμπισμένη πάνω στου τοίχου την ώχρα, ω
Ερωτευμένη με την λαμπερή εικόνα σου, ω
Πάθος
Αράγιστο, 
που εμπλουτίζει
Την μελωδία της εικόνας σου, ω
Αμαρτύρητο κορμί, εξυψωμένο
Κι απ' την σκλαβιά του,
Οξύμωρο,
Μοιραίο, ω
Που λατρευτικά βρίσκει λόγια- και του έρωτα ζει
Τις λεπίδες, ω
Που σε είπα και σε λέω εντεταλμένος..

Τα μάτια σου λυγίζουν σαν περισπωμένη που την κρατά ο αιώνας,

Τα μάτια σου λυγίζουν σαν περισπωμένη που την κρατά ο αιώνας,
Τα μάτια σου καθαίρουν την ψυχή των ανόμων,
Φυσούν την ευφράδεια των πνευμάτων- τα μάτια σου
Κυνηγούν τον άνεμο έως εκείνος να φυλακιστεί
στα πυκνωμένα κλωνάρια των δέντρων.

Μια η μορφή σου και μια η σκιά
Που κοσκινίζει την ευθεία ως να γίνει τεθλασμένη
Μια της μελαγχολίας οι ομιλίες, κοντά
Στον ταρσανά των φτωχών- του ποιήματος κι η άλλη σημασία
Όπως την δείχνουνε αυτοί που δεν μιλούν ανθρώπινα και με θεούς των άστρων τους παρομοιάζουν…

Νυσταγμένο φεγγάρι, καταμεσίς του μικρού λιμανιού
Σκίρτησε πάνω στα νερά και ασημώθη'
Το διάβασες, το άκουσες, το είπες,
Στα ρηχά των νερών όλα κοιμήθηκαν κι είναι η απαγγελία σου ωραία!

Αναγνωριστικές βολές…

Στρατής Παρέλης, Αναγνωριστικές βολές…

ISSUU.COM

Στρατής Παρέλης, Αναγνωριστικές βολές…

Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑISSUU.COM

Αν τα μάτια σου αγγίξουν τον παράδεισο που έχει χαθεί

Αν τα μάτια σου αγγίξουν παράδεισο που έχει χαθεί

η μέρα θα ξυπνήσει αποκληρωμένη

απ' την βαθιά περιουσία του χρόνου- κι εσύ

θα μελαγχολήσεις

πίσω από τα όνειρα,

ακολουθώντας

την ορμή της καρδιάς σου

θα στραφείς

κατά τον ήλιο που πρόβαλε,

ερωτευμένη

με τον άνεμο,

σεμνή

και σκεφτική

όπως στο άκουσμα ενός πουλιού γεννιούνται

περίπαθα λόγια,

Κι η αύρα της θαλάσσης

έρχεται

μέσα στον κήπο

που ήσουν και που ήμουν

και

που χάρισε,

καθένας μας στον άλλον,

γλυκό φιλί..

Στον αιθέρα διαφωνούν μαζικοί αντίλαλοι

Τα βράχια τήκονται όπως τα χτυπάει η βροχή-

φθινόπωρο.

Δημητριακές φουρτούνες πληρώνουν το μάρμαρο της αλήθειας εβδομαδιαία.

Ο εορτασμός των σκιών πάνω στα πεζοδρόμια διογκώνει

την χαρά της ψιχάλας.

Ευθύτητες υγρασίας καιροφυλακτούν γύρω απ' τα σώματα των περαστικών.

Στον αιθέρα διαφωνούν μαζικοί αντίλαλοι προτού γεννηθεί

καν μια χαρά.

Βραδιάζει- μετά βραδιάζει.

Και η πόλη νυστάζει πίσω από τα φωταγωγημένα μαγαζιά της.

Σεπτέμβριος.

Ο χρόνος σαρώνει τα πάντα μα

όλα είναι ήσυχα εδώ

που η βροχή συνάντησε την ματιά μας κάτω

απ' τα όμορφα δέντρα.

Σεπτέμβριος.

Φύρδην και μίγδην

δυο λεπτά

και μετά

όλα και πλέουν μες τον αποβροχάρικο ήλιο.

Ακονίζει το σουγιαδάκι της η κάθε ψιχάλα

καθώς εισχωρεί στα σπλάχνα της γης.

για την συνάντηση δίκαιη.

Εξαντλημένο το σύμπαν ως την απώλεια

Εξαντλημένο το σύμπαν ως την απώλεια

κι όμως

σίγουρο για τον εαυτό του

ανασυντάσσεται,

στέλνοντας

μηνύματα λαύρα

σε ό,τι είναι των ανέμων επίδοξο

και

στον ρυθμό της καρδιάς.

Κατά τα άλλα,

κραταιά νέφη εδράζονται πάνω στα ιταμά βουνά

ο ήχος τους είναι βροχή και απόφαση

του φθινοπώρου οι έλξεις κρατούν μαγνητισμένα τα πεδία

ο ήλιος ψηλώνει διεκδικώντας θάλασσα και αναπνοή.

Το ποίημα γράφεται ερήμην μου

όλος ο υποψιασμός είναι αίμα

γράφω με αίμα μέσα σε μια διάρκεια ασάλευτης ζωής

όπως οι προτεραίοι μου λαλήσαν.

εγώ λαχταράω μ' αυτό το μικρό φεγγαράκι

Όσο κι αν κολακεύονται αυτές οι ξεκαλουπωμένες νύχτες
Που τις υμνώ,
εγώ λαχταράω μ' αυτό το μικρό φεγγαράκι
Πιασμένο στην αλάθητη απόχη μου-
πάει για Τετάρτη
Ο ουρανός κρεμάστηκε πάνω
σε ένα αδιάβαστο σύνολο
Εννοιών και μελαγχολίας
καθώς σε βρίσκω
Και σε χάνω
σε μια ρουλέτα που κι η ζωή μου απόψε λες παίχτηκε
Όλα για όλα και να λείπει ο νικητής..

Εικονική πραγματικότητα…

Πώς είναι παράξενο να ακολουθείς
Εικονική πραγματικότητα όταν
η πραγματικότητα σε καθιστά αδύναμο, τελειωμένο!.. 
Να έτσι
Που σου επιβάλουν "διαγραφή" που δεν όρισες
Ή δεν θα αντιληφθείς λουλουδάκι
Που σου γνέφει, εκεί, ξημερώματα,
Κάτω από το φως ενός ένθεου ήλιου.

Σε ακολουθώ:
με τον νου μου,
με την καρδιά μου σε ακολουθώ.
Κι ανοίγω τρύπες στο κουκούλι σου συνέχεια να κατασκοπεύσω
Πώς μπορείς και μεταλλάσσεσαι σε άβουλο πλάσμα
Που του σκηνοθετούν και το ευχαριστιέται.

Και καταγράφω τις οδύνες σου- κι εκείνες
που εσύ ούτε καταλαβαίνεις- μιας
κι έχασες τον παλμό, την ζέση,
του ονείρου την στιλπνότητα, όταν
Οι μέρες περνούν κι εσύ τίποτα τίποτα
πια ουσιαστικά ατόφιο γύρω σου έχεις..

Ευτύχημα!

Θησαυρίζω κάτι μικρές ψηφίδες που παραμένουν στιλπνές και φωτεινές ακόμα και μες τα σκοτάδια της νύχτας. Ευτύχημα! Τις κρατώ στην παλάμη μου, μου μιλούν, τους μιλάω. Είναι το αρχέγονο υλικό των ποιημάτων, είναι ό,τι μου κάνει εντύπωση και δύναμαι να το έχω αποκλειστικό κληροδότημα μιας τάξης πραγμάτων που ενέχει Αθωότητα και θέληση να επιβιώσει.
Όπως ετούτη η ταπεινή ελλαδίτσα μας που βάλλεται και δεν λέει να πέσει…

ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ…

Οι μέρες είναι λόγχες, λόγχες, λόγχες

στα παλιά λατομεία τα απέναντι
και είναι ένα κανιβαλώδικο πρωί.

Πυρετική Αυλίδα..
Ουρανοκατέβατος ήλιος..
Η σκιά είναι το είδωλό μου πάνω
στην γριά πλάτη της γης.

Ονειρεύομαι..

Πόλεις βαριές που τις πνίγει
ο λόξυγκας του χρυσού.
Ο εμετός τους έχει ραδιενεργό ταχύτητα..
Δεν θέλω..
Δεν θέλω..

Να ζούσαμε σ’ ένα χωριό, μες τα αιώνια δέντρα,
σε καμαρούλα μια σταλιά.
Πάνω απ’ το κεφάλι μας να αιωρούνται
ποιήματα φωτιστικά..

Ωστόσο οι Βάκχες έχουν διαμελίσει το κορμί μου.
Μια μέρα ένας βοσκός έφερε αυτό το χέρι
που πλέκει στιχάκια.
Το βρήκε σε μια βαθιά ρεματιά·
φώναζε όπως τα βατράχια..

Κυνηγητό με τον εαυτό μας..

Αυτοδιορίζομαι σημαιοφόρος
στις τάξεις των αμάχων σπουργιτιών!
2.3.1982

ΖΕΦΥΡΟΥ 37, ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ 10. ΗΡΑΚΛΕΙΟ.

Είναι σκοπός να συμμερίζεσαι το δύσκολο έργο των αγγέλων.
Ανθούν πολύ μυρωδικά οι πνοές τους.
Η δεσποινίς κάνει περίπατο μέσα στο κήπο
όλο τριανταφυλλιές πολυόμματες και ένα ρείθρο
που κυλάει ένα χαρούμενο νερό..

Η δεσποινίς συμπαθεί τα ερωτότροπα άνθη:
εκείνα που σκύβουν το κεφαλάκι τους
σα να φιλιούνται..

Ηδονές!

Ο κόρφος της είναι ένα υπέροχο θέρετρο·
είν’ ένα σπίτι ερημικό
που πέρασα πολλές νύχτες ευφωνικές μέσα του δειπνώντας
ποιήματα.

Κάποτε αγγίζει το εμβρόντητο φωνήεν της παρθενιάς της,
σε μια κίνηση διορθώνοντας το ρούχο της..
Τσιρίζει η πλάση!
Ωραία ως εδώ!
Ζωγραφική!
Μεσημέρι..

Θα καθίσει ο ήλιος πάνω στα μαλλιά της..

Πάντως πρόλαβε ο Ζέφυρος.
Τον κατοίκησα στα τριάντα εφτά του-
Εκείνη μένει στην θεά του Έρωτα-
αριθμός δέκα..

Στεγνό τοπίο λιόχαρο·
ομιλητικό είναι το πεύκο-
λιγοστό σαν καημός
στα στήθη μου όταν έχω κέφια.

Ωστόσο ο αιώνας μου δυσωδία,
αποσυνθεμένο πτώμα.

Οι ιστορικοί απορούν
σε κάθε αράδα της ιστορίας που γράφοντας
χρειάζεται τόση απολύμανση
για ν’ αντέξουν..

Κονσέρτο για δυο άτσαλους πυγμάχους!

3.3.1982

Αποκαθηλώνει το απόγευμα τα μυστικά μας

Αν ζωγραφίσεις την σκιά που βαδίζει πάνω στην κορυφογραμμή των βουνών

Ο αετός θα βρεθεί κοντά σου ψελλίζοντας την ελευθερία του·

Ένα καΐκι θα γείρει στην μεριά του κόλπου την άλλη

Και θα καθίσουνε οι γλάροι στα ιστία·

Αποκαθηλώνει το απόγευμα τα μυστικά μας

Και μένουμε ερωτευμένοι πίσω από τον θαυμαστό κήπο

Της έκπληξης..

Σε όλα που σε περιβάλλουν ενσκήπτει μέγιστος έρωτας

Ανεμίζουν τα μαλλιά σου ως το ουράνιο τείχος
Και καθίζεις τις θλίψεις στο σκληρό τοιχάκι του λίθου·
Μοιραστήκαμε το φιλί και τα ποιήματα
Μοιραστήκαμε την ερημιά και την γαλήνη της λιακάδας
Σε όλα που σε περιβάλλουν ενσκήπτει μέγιστος έρωτας
Τραντάζεται το νησί και ρίχνει άγκυρα στο πέλαγο της κάθετης έννοιας
Ζεις σαν ένας διθύραμβος λατρεμένα απλός..

[Το δωμάτιο πλημμύρισε λέξεις]

Το δωμάτιο πλημμύρισε λέξεις- κι εκείνες

Βροντούν πάνω στους τοίχους, σφιχτοδένονται

Χωρίς σχέδιο, επικροτούν την σιωπή, σκαρφαλώνουν

Στο ταβάνι και κοιτάζουν υπεροπτικά

Την μελαγχολική φάτσα μου.

Κάποτε ανοίγω το παράθυρο- και ορμούν

Μες το χάος της νύχτας, προς τον σκοτεινό ουρανό, λες

Και θέλουν ν' ανταμώσουν των αστεριών τα ύψη- εκεί που κι ο θεός 

αμφιβάλει για την μαεστρία του και κάθεται

Σε ένα πεζουλάκι απόμερο για να σκεφτεί

Τι έπρεπε, τι έγινε, και τι μπορεί να διορθώσει πια,

μια Θέληση..

Φρίκη και θρίλερ η ζωή…

Είναι τα σχοινιά που τεντώθηκαν για να μην έχει κι η υπομονή άλλο πια νόημα.
Μια αναρχική παρτίδα και αντίπαλα όλοι όλων πορεύονται.
Το δίκαιο των ισχυρών είναι η σαπίλα που αποθεώνεται
Από ανεγκέφαλους γλείφτες και χαμερπείς τόσους ρουφιάνους.
Δεν πάει τίποτα έτσι μπροστά.
Καίγεται στο τασάκι το τσιγάρο.
Καίγεται στο κρανίο το μυαλό.
Ο μυς είναι αφόρητα σφιχτός και τεντωμένος.
Απειλείται όλα να τα πάθει ο κακομοίρης πρωκτός.
Γελώ για να τους κάνω να ανησυχούν.
Μπορεί απ’ την πλευρά της κλινικής ψυχολογίας να είμαι αλλόκοτο εύρημα.
Μα έχω κι εγώ για αυτούς τόσα να σύρω!!!
Τα σχοινιά τεντώθηκαν. Η μεγάλου μήκους ταινία
Τελειώνει. Προσέξτε οι θεατές!
Φρίκη και θρίλερ η ζωή…

Ιτέα 7.2.2013

Ένα τάμα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του ήλιου

Ένα τάμα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του ήλιου, μια προσευχή

σ’ έναν θεό που μόλις ξύπνησε

και στην παραλία 
βλέπω

τα βότσαλα που λάμπουν

κάτω απ’ το νερό,

εκεί

που πριν οι ψαράδες 
βγήκανε

στα ρηχά με τα καΐκια..

Ημιτελές φως και πλατύφυλλος άνεμος

χαδιάρης.

Στο παράθυρο που σε έβλεπα κάποτε,

τώρα απομένουν τα γλαστράκια-

λες και τα ποτίζει 
η μακρινή αγάπη που σου ‘χω.

Τα μελαχρινά σου

πέφτουν σαν σκάλες 
έξω από την φαντασία.

Σκαρφαλώνω.

Προς εσένα συνεχώς σκαρφαλώνω.

Κοιμάσαι ανάμεσα στα χέρια μου.

Κοιμάσαι ανάμεσα στα χέρια μου.
Σαν μια υγρή φωτιά που συμπληρώνει
το πάθος της δημιουργίας.
Κοιμάσαι στην αγκαλιά μου.
Εκεί που ο κόσμος δεν χωρά
παρά μονάχα για εξαγνισμό του.
Και η πόλη σε φοβίζει,
η πόλη δεν είναι καταφύγιο.
Εσύ ζητάς άλλα φεγγάρια για να ανασαίνεις σωστά.
Χορεύεις μες το φως και η νύχτα
που σε σκεπάζει
δεν έχει συνείδηση.
Σκύβω ανάμεσα στις γλάστρες να δω
που απ’ το παράθυρό σου φαίνεται
μεγάλη ιερότητα η θάλασσα.
Απλουστεύεται κάθε ήχος.
Οι νεραντζιές σπιθίζουνε.
Το πουλί κελαηδάει.
Εσύ μαθαίνεις την ψυχή μου υπερσυντέλικο.
Και συντελείται η αθωότητα,-
η κάθε αθωότητα, στο φως.

Να προϋπαντήσω φεγγάρι απόψε

Να προϋπαντήσω φεγγάρι απόψε και να παραβλέψω της βροχής τον άκαμπτο θόρυβο, ή

Να μείνω να κοιτώ που κάτω απ' τον φανοστάτη μία γάτα εκπαιδεύει τα μωρά της και τεχνάσματα

Πολλά έχει να δείξει ο κυνηγός;

Βράδιασε για καλά. Μην είσαι πουθενά αλλά είσαι πάντα εδώ, κοντά μου

Σαν ρίζα που με θρέφει αλλιώτικά κι απομυζώ

Το δυνατό ποιητικό γάλα σου.

Μου χρωστάς μια θύμηση που δεν ξεφτίζει και, αφόρητη, κάτι φορές με συνοδεύει, ως τα ξημερώματα..

Αντί επιλόγου…

Στην Ελλάδα
Να οδηγείτε αργά
Είναι μικρή
Και προλαβαίνεις να της ρίξεις μια ματιά, έλεγε ο φίλος·
Και, πράγματι,
τώρα που βλέπω αλλιώς,
το τοπίο με ακολουθεί
Κι ο φίλος επίσης
Κι αναγεννιόνται
διαρκώς
και μέσα μου..

Κυριακή.

Επίσημα το σκοτάδι μένει γυμνό και νοτίζεται από την υγρασία της νύχτας.
Κυριακή.
Της ιδέας μου όλα τα καθέκαστα:
σκιές σκαρφαλώνουν στο ντουβάρι της πολυκατοικίας.
Μια νυχτερίδα άφησε το σκοτεινό τραγούδι της επάνω στα κλαδιά.
Η χλόη έχει μια μηχανοκίνητη ταχύτητα.
Παράξενο:
απουσία, παντού απουσία.
Σφυγμομετρώ τον χρόνο που χάθηκε.
Χωρά μες το ποίημα.
Και,
στο τέλος,
το ποίημα βελάζει σαν αμνός επί σφαγήν που τίποτα από την αθωότητά του δεν μπορεί να γλυτώσει..

Αλλάζουν οι ευθείες σε απαλές καμπύλες

Αλλάζουν οι ευθείες σε απαλές καμπύλες καθώς
το φως δρέπει την υγεία των πραγμάτων.
Ο υπερθετικός Σεπτέμβριος αφήνει υποψίες για μια θαλερή μέρα.
Ευλογημένος ο ερχόμενος.
Περπατά επί των υδάτων και κρατά μια νόστιμη πίτα 
να γευτούν οι σκανταλιές των παιδιών.
Και οι κοπέλες ζηλεύουν και, κρατούν το φιλί,
για των παλικαριών τον ψίθυρο..

3.9.2016

Ξεθύμανε ο οργασμός του θέρους.

Ο τρύγος έδωσε την μεστή σταφίδα του-
Την ξεραίνει ο ήλιος.
Αθόρυβος κομπασμός μιας συννεφιάς
που διαλαλεί ιεροφάντη Σεπτέμβριο.
Αργοπορώ επάνω στην σελίδα μου.
Το πουλί κουβαλά ένα σπυρί τραγούδι στο ακούραστο ράμφος του.
Αδέκαστη μεγαλειώδης ελευθερία..

3.9.2016

Το φεγγάρι μπερδεύεται στους στύλους του εθνικού δρόμου

Το φεγγάρι μπερδεύεται στους στύλους του εθνικού δρόμου -ένα σεμνό φεγγάρι.
Το πρωί συναντώ την μέρα. Νωρίς. Έχουν υποχωρήσει μέσα μου όλες οι αντιπαλότητες.
Βαφτίζω αυτήν την όμορφη ησυχία κι είναι μια σχέση ηθικής που μου επιστρέφεται.
Γαλήνια. Μικρός κήπος
μιας Αιώνιας Διδαχής. .