Πολιτικάντη σκύλε…

Φαίνεται αγαπώ την ατέλεια, το νομισματοκοπείο

Της απλότητας, γιατί γνωρίζω

Την διδαχή του θανάτου.

Ποιόν πείθεις όμως αλήθεια; Την στιγμή

Που η αφέλεια είναι μέγα ατόπημα, οι σκευωρίες

Ματώνουν το πάτριο σώμα-ποιόν πείθεις αλήθεια;

Στην αιώρα που τέμνει τον αέρα 
πασιφανώς, στο μεσημέρι

Που καλεί την ιστορία να φλυαρήσει, ο εαυτός σου

Ας βρει το θάρρος να ανατρέψει τα ανδρείκελα,

Χρειάζεται να βγούμε απ’ τα ρημαγμένα και

Να σταθούμε σε άλλα πλατύσκαλα..

Πολιτικάντη σκύλε που αλυχτάς- πάνε στο ανάθεμα!

Σπαταλώ την οργή μου για να σε γαρνίρω

με δηλητήρια που σου αρμόζουν…