Ζουν για να με αθωώσουνε οι μέρες..

Τα χέρια προεκτείνονται ως το αύριο και τα βουνά ροδίζουν ευτυχισμένα μες τον γαλανό τους περίγυρο.

Νέφος μηδενικό συναντά τον θεό που για όλα

μεριμνά. Τρέχει πεισματικό και μεταγλωττισμένο το νερό.

Το λεν’ λιθάρια που συνάντησε. Το λένε τα κλωνιά.

Στον άχρονο χρόνο συναντώ τα συναισθήματα και γίνεται αβρή βελούδινη η ψυχή μου.

Ζουν για να με αθωώσουνε οι μέρες..