Οι κτήσεις που μου ανήκουν είναι μόνον του μυαλού,

Μια μαύρη αφθονία συμφερόντων που κινεί τα νήματα 
της βουλιμίας των αρχόντων και καταλήγει

Ανίερη πρόσθεση σ’ έναν λογαριασμό που βάρυνε από ανιερότητα, εδώ

Που η Ελλάδα στενάζει ανεξόφλητη και δίχως

Να μπορεί ν’ ανασάνει, τότε

Που η πατρίδα μου αυτή η άμοιρη πονά και ματώνει

Επάνω στην χολωμένη για όλα υδρόγειο-

Οι κτήσεις που μου ανήκουν είναι μόνον του μυαλού,

Μπορεί και κάτι όνειρα που κανείς για την απλότητά τους, δεν τα συμμερίζεται,

Πλουραλισμός χρωμάτων, νύχτες μαγικές που κατέφυγα, φώτα

Λιγοστά στην επαρχία που με φιλοξένησε

Θυμίζοντας μου την καρδιά που ωραία χτυπάει-

Κάποτε θα σβήσουν όλα γύρω μου μα θα έχω κερδίσει

Μια νοσταλγία που με έμαθε την αθωότητα και πώς να γράφω

Την ψυχή μου πέρα, μες τον πλατύ ανεπηρέαστο από όλα ορίζοντα..