Με στίχους ξεφτισμένους γεμίζουν οι μέρες.

142.



Μεγαλώνουμε.

Με στίχους ξεφτισμένους γεμίζουν οι μέρες.

Χρόνος που φεύγει, που χάνεται χρόνος.

Ορίζοντα βαθιέ, θρησκευτικότητα εκπέμπουν οι ουρανοί σου.

Πάντα ονειρευόμουνα ν’ ανέβαινα ψηλά.

Μες τα ζεστά νοήματα.

Έχω το άρωμα του ρόδου προσιτό.

Άσπιλος μέσα μου ακόμη ο κόσμος!