Εσπέρα με αληθινό ¨τετέλεσται¨

143.



Εσπέρα με αληθινό ¨τετέλεσται¨

ανάμεσα στα τρύπια απ’ τον άνεμο δέντρα.



Όχι ζέστα- λίγη δροσιά που ανάπαυσε

επιτέλους μες την αγκαλιά της κουρασμένους ανθρώπους.



Τίποτα δεν ξέρουν- μόνο έπαρση.



Σκαρφαλώνουμε σ’ έναν γήινο ουρανό.



Τα δέντρα είναι συντροφιά- είναι η θρησκεία μας

Σ’ αυτούς τους ζόρικους καιρούς.



Ο τετελεσμένος μήνας που έφυγε

με έναν παρακείμενο πόθο

στην αγκαλιά του...

Τον πήραν το κατόπι οι ερχόμενες βδομάδες.

Στήριξαν πάνω του την αισιοδοξία τους.

Ο χρόνος πάλι χρόνος δεν ήταν καθώς

από το αεράκι που τρυπούσε τα υψιπετή καμπαναριά

των εκκλησιών, πουλιά πετούσαν,

μαύρα πουλιά,

ολόγυρα-

κι ο θεός

για το σήμερα δεν μπορούσε να βγάλει κρίση.



Κάθονταν στο τραπέζι του.

Μπροστά του το ίδιο νέκταρ

που μες τα άνθη οι μέλισσες τρυγάνε.