Για τις δικές μου ομολογίες

Για τις δικές μου ομολογίες 

κι ο χρόνος έπαιξε παιχνίδια ζοφερά

Κι έμεινα καψωμένος με την συντριβή μου ακόμα

Στην θλίψη των λέξεων-

Παρείσακτες ημέρες που πολιορκήθηκαν από κάτι μήνες 

γενίτσαρους

Και λαβώθηκαν, 

ανάμεσα κνήμη κι ωλένη, 

υπενθυμίζοντας

Σ’ όλους τι είναι θνητό το θνητό..

Πολύ δεν κοιμάμαι. Ξυπνώ

Καταμεσής της νύχτας και διαλέγω

από τους στίχους μου τον κορυφαίο

Κι αυτόν που μου ‘χει αδιαίρετα υπαγορευτεί.

Σκηνοθεσίες στην πλευρά που είμαι αλλά

Σε άλλη πλευρά να ανήκω

Ανένταχτος πίσω από τα κόλπα τα στραβά

της μοίρας. Να

ο θάνατος…

Η Τασία κοιμάται. Κοιτώ
την Ελένη

στην πίσω αυλή,

καπνίζει

αγγίζοντας

το άστρο που έχασα.

Η Μαρίνα
αγαπά ερωτικά καταφύγια..

Η Κατερίνα πάγωσε στα χείλη της

το πιο ωραίο μας φιλί

γλύκα κι ενθύμιο.

Όλα τα έσβησα μες το κρασί της Ποίησης

και

βρήκα να παίρνει γεύση λυρική

η ζαβολιά που θέλησα

και

στο τσεπάκι μου,

συνέχεια την είχα..

                         Κάλυμνος  24.11.2014