Αναρωτιέμαι πόσο είναι ιερά τα ιερά μου..

Συνεταιρίζομαι με την μοναξιά για να γράψω

αυτό το φλεγόμενο ύφος που αποκαλύπτει

μια άλλη των πραγμάτων πλευρά, την αόρατη.

Κι όπως δεν έχω ερείσματα και κέρδη από την πραγματικότητα, καταφεύγω

σε ονειρικές πόλεις όπου το φως περιλούει

τα σπίτια με έκπαγλη διάρκεια

και ροσόλι μιας μέθης ευγενικής.

Μουδιάζουν τα μέλη, ο στίχος είναι δόρυ που κραδαίνεται

μες τον αέρα από το μικρό χεράκι μιας μεγάλης φαντασίας..

Αναρωτιέμαι πόσο είναι ιερά τα ιερά μου.. Πόσο                                                           

ανεβαίνω ενώ μου μοιάζει να οπισθοχωρώ..

Μπορεί να σαρκώσει τον μύθο ο άνθρωπος; Μπορεί

να γεμίσει ασκούς που άδειασαν και να ζήσει

αποξαρχής τον αέρα που αναζωογονεί

την Άνοιξη των πραγμάτων;