Των Αγίων Ακινδύνων…

Η Κυριακή μια ανεμώνα που χτυπάει το ταμπούρλο της στις γειτονιές.

Λιγάκι κρύο· πριν η μέρα καλοέρθει και οι θόρυβοι διασκορπιστούν.

Μάζεψα τα αστέρια, τα τακτοποίησα

Στα ερμάρια του ουρανού. Τώρα βλέπω

Τις σκουροντυμένες γερόντισσες που μπαίνουνε στην εκκλησία

Και παίρνουν κάτι που απαλύνει την ψυχή.

Συννεφιά λυρική.

Ρηχός ήλιος. Κάπου ανάμεσα.

Η ποίηση περιφέρεται σαν τσιγγάνα και κλέβει

Εικόνες που τις στρώνει σαν χαλιά για να πατούνε οι περαστικοί και να καταλαβαίνουν

Το έλεος του Θεού…