Δίψα για ένα φιλί…

Κάτω από το φως των κεριών, στην αψάδα

της νύχτας,

μυστήρια μιλιά όταν δεν είσαι εκεί

μα νιώθω

το περπάτημά σου

κοντά μου,

σαν πεινασμένο αιλουροειδές

που κατασπαράσσει την σάρκα

με πόθο.

Μετρώ τις στιγμές- κανείς μας δεν είναι εκεί-

εκεί είναι μόνο η νύχτα

υγρή και βέβαιη που κλονίζει

την εσάρπα των δέντρων.

Λαχανιασμένα φώτα, πόλη μελανή-

νιώθω τις αγωνίες σου, νιώθω

την δύναμή σου μες τα μάτια

που είναι πομποί δοτικοί

στο μαρτύριο

που περνά η αγάπη

ανεπιφύλακτα

να εδραιωθεί.

Στην ικμάδα ενός αρώματος γεννήθηκες και το ξέρω

εγώ που σκάλισα επάνω στους κορμούς καρδούλες

και βρήκα να σε στεφανώνουν

οι σιωπές

πριν γίνουν

χαρακτήρες μιας έμπνευσης

που βρίσκει

τρόπους να πει

αυτήν την δίψα,

αυτή την αψάδα

που με θρυμματίζει

και μου αφήνει

μια ραγισματιά

συντριπτική

των ερώτων κριτήριο…