Η Πύλη των Οραμάτων…

Αυτομόλησα και πουθενά δεν πήγα

που να ανήκει και κάπου.

Μπορεί η μνήμη να σκλαβώθηκε, μπορεί η θυσία να ατόνησε, μπορεί

η δημοκρατία να χωλαίνει

γιατί την ακρωτηριάζουν

φρικιαστικοί δέσποτες.

Αλλά είδα τα λουλούδια να είναι σαν κατεστραμμένα θυμιατά και τον κόσμο

να βαδίζει σκεφτικός κατά την Πύλη των Οραμάτων.

Στον αέρα ακούγονταν απόκοσμες φωνές από βασανισμένους που ζητούσαν

το δίκιο τους.

Βράδιαζε.

Οι συχνότητες ήταν ψηλές και τις αιχμαλώτιζαν τα ερτζιανά.

Ο θάνατος ορμούσε.

Ο κίναιδος της εξουσίας διψούσε για αίματα.

Να τα θυμηθώ όλα αυτά,

όταν θα ανοίξω την σελίδα της Ιστορίας μου να διαβάσω..