Ξυπνώ και πίνω από το κρασί της μεθυστικής ευφωνίας..

 

Ο ήλιος είναι ποιητής ουρανού τε και όλων.

Από την Θήβα στην Αθήνα, σκορπά τα προικιά του.

Έξω από τα μεγάλα χωράφια, ο άνεμος εκσπερματώνει τις καλημέρες του

Και γονιμοποιεί την αφράτη κοιλιά της μέρας.

Κάτω από το χώμα, τα κόκαλα των νεκρών σαλεύουν καθώς το αλέτρι τραβά τον ύπνο τους μακριά, έως το όνειρο που λέγεται αιωνιότητα.

Βοιωτία ντελικάτη και αδέκαστη

Γη πανωραία και επική.

Η Αττική σε σμίγει σαν ένας ύμνος την ψυχή μου.

Ζω όπου με καλεί ο άκρατος συλλογισμός.

Κοιτώ τα κλήματα κοιτώ τον ελαιώνα

Κοιτώ το ξημέρωμα που αργά και σε λίγο με φτάνει.

Η ζωή κατακλύζει τις φλέβες μου.

Ξυπνώ και πίνω από το κρασί της μεθυστικής ευφωνίας..