Ανατέλλεις και δύεις σαν ένα απολυτίκιο

Σκορπάς μια μυρωδιά δάσους ως το μεσημεριάτικο συμπέρασμα

Σκορπάς τα φύλλα που περιλούουν τον Νοέμβριο

Σκορπάς μια ιαχή

Στην Ελάτεια των καημών στην ευθυδικία των κάμπων

Μηνύεις του αέρα τα τσαλίμια ανάμεσα στων δέντρων τις εξάψεις και

Θέλω μια ζαβολιά για να με δικαιώσει

Είσαι λοιπόν εδώ που σ’ άφησα, πιο αληθινή από μια ηλιαχτίδα;

Είσαι η γυμνή αλήθεια που συλλάβισε ο σπούργιτας κι από την ιερή μανία του

Αποθεώθη’..

Μιλάς όπως ένα χωριό της γλώσσας μιλάει- και τότε εγώ

Τι να τις κάνω τις πρωτεύουσες;

Ανατέλλεις και δύεις σαν ένα απολυτίκιο που είπαμε συντετριμμένοι

Μπροστά στην εκκλησία των αγγέλων και ανάβοντας

Την ψυχή μας κερί…