Ο κόσμος των έσω…

Κόμπο κόμπο δένεται το γλυκό δειλινό.

Οι σκιές μεγάλωσαν αλλά δεν έχουν τίποτα να δώσουν.

Ενοχλώ μια ελπίδα μου να μην κοιμηθεί.

Η πατρίδα είναι μαία που ξεγεννάει την θλίψη μας.

Ας ξαναγεννηθούμε

σε μια άλλη μέρα που οι υπερηφάνειες να είναι λάβαρο

Και ας χτυπήσουμε την φλέβα του νερού που ωραία συλλαβίζει

Την χαρά, την ζωή.

Είναι οι ώρες που μιλώ για Αγάπη

Εκείνη που από τα μάτια πιάνεται και κατεβαίνει

Στα χείλη

Κι από τα χείλη στην καρδιά, που λέει ο λαός

Ριζώνει και δεν βγαίνει…  είναι αυτές οι ώρες

Οι φωτεινές, λιγάκι κάτω από την μουσική της έμπνευσης-

Κοιτώ μακριά και τα πάντα είναι που βλέπω-

Αν θλίβομαι

Είναι γιατί ακούμπησα την τσούχτρα του πόνου αλλά ξέρω

Την κρυφή αρμονία των αισθημάτων.

Το σπίτι ναυαγεί, θα ‘ρθει η νύχτα

Ανοίγοντας διάπλατα τον πληθυντικό της.

Στο μυαλό μου ποτάμια

Βιβλικά κι ένας έρωτας

Ανεκπλήρωτος.

Σκίζω χαρτάκια με σημειώσεις.

Μια γυναίκα αναστήματος χίμαιρας μου χαμογελά.

Είμαι καταδικασμένος στα ορυχεία των λέξεων.

Κλέβω ένα αστέρι κι έχω κι εγώ το διαμάντι μου-

Πουθενά δεν θα δώσω

Αυτήν την ακατέργαστη φωνή της γης που μου μίλησε

Μυστικά όλα τούτα για σένα.

Ο ουρανός έχει εκτεταμένα θερμοκήπια

Καλλιεργεί αντιξοότητες που κάνουν καλό

Στην θρέψη των ονείρων-

Βλέπω τον άγγελο που παίζει φλάουτο κάτω

από το σεληνόφως που πάγωσε

Στα σκαλοπάτια του Νοεμβρίου.

Κλείνω την σελίδα μου.

Αφήνω ανοιχτή την ζωή.

Όλα ξεκλειδωμένα.

Άφησε μια υπόσχεση να μείνεις εδώ που η καρδιά μου

Αντιλαλεί όπως πηγαίνουν όλα για μεσάνυχτα..