Ο ουρανός κλαίει με μελωδικά νεφελώματα.
Της Λοκρίδας η όψη είναι μια ρημαγμένη ευθεία.
Χιλιόμετρα στην εθνική οδό και παίζω την ζωή μου ζάρια
ανάμεσα σε κούραση και θάνατο.
Απότοκος από μεροκάματα που πικράνανε τόσο.
Κανείς δεν θα κατάλαβε το κουρασμένο κορμάκι μου.
Η σπονδυλική στήλη θα ήθελε φωνή για να μου διαμαρτυρηθεί.
Μόνο η αφή δεν με γελά και μόνο η όσφρηση μου δίνει
Των τριαντάφυλλων την γεύση την απέραντα συγκλονιστική να
πορεύομαι
ανάμεσα στις ευδόκιμες νευρώδικες μέρες..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου