Σμίγουνε οι ψυχές κι αν δεν το ξέρουν…

Ας δώσω ένα τέλος πριν
Μου αφαιρεθούν τα προνόμια
Να μιλώ στο φεγγάρι κι η φωνή μου
Να εξοστρακίζεται και να σε φτάνει
Όπου κι αν είσαι, μακριά
Ή κοντά, σκληραίνοντας
Μέσα στα βάσανα που έχει η ζωή.


Χαίρομαι τις παλιννοστήσεις σου, τις βλέπω
Σαν ταξίδια που δεν λαθεύουν στον προορισμό
Και έρχονται με δώρα
Καρδιάς
για μένα.


Είσαι εκεί λοιπόν, είσαι εκεί που σ’ άφησα
Να μελετάς την ιερογλυφική όψη των λουλουδιών και να καμώνεσαι
Μια άμαθη που τώρα μελετά το αλφαβητάριο.


Τσακίζονται στα λόγια σου οι θερμοκρασίες
Του φθινοπώρου και μου στέλνεις το μήνυμα
Ότι με ένα τρόπο ή με τον άλλον
Πάντα νικάμε.


Εσύ ανοικτό πνεύμα του αγέρα που απολυμαίνει
Τις επικοινωνίες- κι εγώ
Κλειδωμένη αντωνυμία που σκοντάφτει
στο λυγισμένο μοναχικό της εγώ,
Τυχαία αυτός.


Ζούμε μια όψη της αλληλεγγύης, μια ιερή εμφαντικότητα
Που καταστρώνει σχέδια πίσω από την ακοή και ερμηνεύει
Κρυφά απ’ όλους τον αιώνιο λόγο
ενός παράξενου θεού..