Χίος 3

Αυτά που λέω τα είδα κάποτε ανάμεσα στις μέρες τις κουρασμένες με ζοφερά μεροκάματα ή πάλι

Σαρώνοντας ένα οικουμενικό αγαθό που λες λείπει

Κι από τα όνειρα ακόμη.

Το δέρμα μαραζώνει, η φωνή
μαραίνεται

Ένα πελώριο ερωτηματικό κρέμεται σαν η γιγαντοαφίσα
επάνω στις ταράτσες των κτιρίων, ένα δειλινό

Σβήνει τον ήλιο και σου μένει η αναπόληση-
τίποτα δεν κρατάς

Μόνο μια ηχώ που κρέμεται
με ηδυπάθεια

Μες την μελαγχολία.

Στην Χίο ο Φλεβάρης ζουλάει το πεισιθάνατο μούσμουλο

των ανέμων,
το λιμάνι γέρνει

Μες του Νοτιά το παραμύθι,
αρχίζει

Ν’ ακούγεται η μουσική από τα κοντινά μπαράκια

Όπου η νεολαία θησαυρίζει αυταπάτη και ασθενική ομοιοκαταληξία..

                                                      Χίος  20.2.2014