Σβήνω και γράφω την καρδιά μου.

Σ’ ένα απόγευμα ο χρόνος λύγισε και μια τούφα από φυλλώματα του ευκαλύπτου

γίναν φωλιά των ερωτευμένων πουλιών. 
Στο νηφάλιο ύφος του προαστίου τα αυτοκίνητα τσούλησαν γυαλιστερά και ευτυχισμένα.

Στο ρολόι τα πλοκάμια των λεπτοδεικτών αγκάλιασαν την προσμονή για ένα κάτι που πάντα θα λείπει.

Οι μέρες έγιναν νωχελικές σαν του Καβάφη τα κεράκια.

Πληρώνουν όλες οι απογοητεύσεις τέλος παρακμής.

Τότε είδα την γυναίκα που έφτανε με την ιερότητά της ως το μέλλον, να περπατά με τα λυμένα μαλλιά της σκορπώντας έναν θρίαμβο επάνω στου πεζοδρομίου τις πλάκες.

Δεν νύχτωνε κι ούτε και η εσπέρα ήτανε καθιερωμένη.

Κάτι αλλοδαποί πουλούσαν ψευτοπράγματα μέχρι ν’ ανάψει το φανάρι.

Κάτω απ’ την γέφυρα μαρσάραν οι αναμμένες μηχανές.

Η ζωή αγώνας σε πίστα.

Η ιδέα που δοκιμάζεται αν θα αντέξει

αγώνας σε πίστα.

Σβήνω και γράφω την καρδιά μου.

Ο φόρος που μου αναλογεί είναι οι πίκρες που αντέχω..