Σχεδόν Καμένα Βούρλα..

Στα κλεφτά το απομεσήμερο αφήνει οσμές θειούχου εφιάλτη 
στο τοπίο που εγκλωβίζει ζοφερές Θερμοπύλες.

Γυρίζουν οι σκοτωμένοι ανάμεσα στα δέντρα φιγούρες απόκοσμες.

Μισός μύθος ο τόπος και μισή ιστορία ο άνθρωπος.

Τσακίρ κέφι όμως η γρήγορη ψιχάλα,

Και το πουλί που κάθεται επάνω στο κλαδί τινάζοντας κάθε τόσο τα βρεγμένα φτερά του

είναι η μεταγλωττισμένη αλήθεια της Π.Χ. πραγματικότητας.

Να τι δεν είδα ποτέ με συμπάθεια: να μην μπορεί ο θεατής να αναγνώθει

το πάθος το άμοιρου ηθοποιού. Όπως το φέρει η ώρα η καλή η η κακή μπροστά μας τότε που η συμμετοχή στην πράξη αφήνει μια συνενοχή σαν να πλανιέται γύρω μας,

παντού..