Χίος 6

Τα λόγια κατακτητικά δένουν τον κόμπο τους γύρω

από τον λαιμό του κλέφτη και του παραμυθά που γεμίζει

σελίδες, σελίδες που οδηγούν την περιπέτεια της ανάγνωσης

στην μελαγχολική νύχτα του ουρανού.

Λυρικές κραιπάλες κάτω από τα άστρα που καιροφυλακτούν σαν πιρούνια να κεντήσουν τον λυπημένο.

Στα κρησφύγετα των στίχων οι τολμηροί αγκαλιάζουν το γυμνό σώμα των παρομοιώσεων και συνουσιάζονται πάλι και πάλι ως να κουραστεί το αισθηματικό μεδούλι τους.

Ο Χρόνος πλαστογραφεί την ώρα και οι Στιγμές γίνονται στυγνές Ερινύες.

Συνομιλώ με τον λύκο του κι όταν συνεννοούμαι κάτω από την ανάγκη, μια στεντόρεια φωνή της σελήνης γεμίζει την γκάιντα με μελωδικό αέρα απόκοσμης έμπνευσης…

                                                                        Χίος  22.2.2014