Η πρώτη του μηνός το άλλο πρωί.

Συνέχισα να γράφω.

Η νύχτα προμήνυε πόλεμο.

Η σκέψη προμήνυε πόλεμο.

Ένα πνιχτό παράπονο από δέντρα που νέμονται την υγρασία, 
ακούγονταν στον πέρα δρόμο.

Η ώρα ήταν βαθιά.

Κυρτή όπως σκολιωμένη γερόντισσα

που επιμένει να είναι, κι όμως, εκεί.

Η πρώτη του μηνός το άλλο πρωί.

Φλεβάρης ρακένδυτος.

Μουντό ύφος των πολυκατοικιών και τέντες κατεβασμένες

να αποκρούσουν τον κρύο αέρα.

Η ζέστα λείπει.

Η ποίηση είναι εδώ:

στο σημείο μηδέν όπου ο οργασμός της πόλης

δίνει τρανταχτά επιφωνήματα

Και με κάνει να συνεχίζω να γράφω..

                                                      1.2.2014