Χίος 8

Επιστροφή στην γαλανή αξία της θάλασσας, γυρισμός

Στο κλεινόν χωρίο που ντύθηκε

αποκριάτικα και διασκεδάζει

Με ξεθυμασμένες μουσικές και όψιμη ιστορία

Στο λιμάνι,

στα στενά δρομάκια

Που οι χαρούμενες φωνές των νέων γράφουν

ποιήματα από εκείνα που πια δεν μπορώ

Να κατανοήσω και με ψυχή να συμμετέχω.

Βιολί αόρατο που κρούει τις χορδές του ένα χέρι διάφανο

Ενθουσιασμός των μαθητών της χαράς, το λιγνό αεράκι

Ρουφά το μέλι της καρτερίας- και όταν νυχτώνει

Τι ωραία γυναίκα που είσαι, με τα μελαχρινά μαλλιά σου

και τις πυκνές βλεφαρίδες

Που φουντώνουν δροσοσταλίδες της θάλασσας, γυμνό πάθος

Που διασκορπίζεται απόλυτο πάνω

στην ύλη για να την απαξιώσει

Σχεδόν μες τον κατήφορο του νοήματος

Προς την χωμάτινη μοναξιά, όπως

την νιώθω κι εγώ

Σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου που κοιτάει τα πλοία

Μισοφωτισμένα, μισοκοιμισμένα, ακίνητα

Σαν παραπληγικά κορμιά που μιλούν για ταξίδια

Έξω από την υπαρκτή ζωή, στο κενό

Ενός χρόνου που ντρέπεται να βιώνει τον ασφυκτικό εαυτό του..

                                                      Χίος  22.2.2014