Τελεσίδικες νύχτες-ίσως οι μόνες που αντέχω

Τι λογοκρισία Θεέ μου ο ουρανός και τι ευφωνικό μυστήριο οι απαλές γραμμές των κήπων!

όπως αναρριχώνται προς τα πάνω, στο τόξο του ανοικτού ορίζοντα!

Και τι είμαι επιτέλους κι εγώ που για λέξεις πασχίζω και έχω φτιάξει την δική μου, απόρθητη φυλακή

μέσα της να διαβιώ όπως εκείνος που φοβάται του μυαλού του τις αναλαμπές που φέρνουν πυρκαγιά απρόσμενα.

Μελάνια οξεία, κρατήρες της σελίδας φοβεροί, αντένες

από ηλιαχτίδες που δεν λάθεψαν

και κινηθήκαν κατά του σκοταδιού τον άμετρο πόνο-

Τελεσίδικες νύχτες-ίσως οι μόνες που αντέχω, μέσα τους

βρίσκω τον εαυτό μου να ανασυνθέτει τις δυνάμεις του και από μια μοναξιά που με ευεργετεί με σύνεση, μπορώ να δω

να μου συμβαίνει κάτι που είναι η ευφρόσυνη στιγμή

ενός ποιητικού επιφωνήματος..