Συγκαταβαίνω στην κυρτή σιωπή
που επιβάλλει το μεσημέρι·
Όλες οι ηλιαχτίδες δόρατα· απ’ όπου κι αν μπω
Στην μοναξιά μου πονάω.
Το προηγούμενο βράδυ έβλεπα
ένα όνειρο:
Ήρθε η γιαγιά μου να με βρει,
η Θελξιόπη
Με την σκουρόχρωμη μαντίλα
της, χρόνια πολλά
Πίσω και την θυμάμαι αχνά και
όμως
Παιδάκι που η μνήμη του τόσα
συγκράτησε.
Το άλλο πρωί είναι ένας αέρας
γλυκός και οι χαμηλές πτήσεις των χελιδονιών, εκεί
Που τίποτε άλλο δεν υπάρχει
Εξόν από αθανασία και
θνητότητα.
Ο γείτονας με το μοτοσακό
ήρθε
Φορτωμένος ντομάτες
Και φρούτα απ’ την λαϊκή.
Δίνεται με επιτυχία αιώνες η
παράσταση
Της πεινασμένης κοιλιάς. Πια
θέλω
Να γράφω τόσο άπλα όσο κι ένα
μυρμήγκι που καλπάζει
Πλάι σε ένα άλογο
Σχεδόν αμέριμνα -
ή σαν αυτός
Ο γαϊδαράκος στο απέναντι
χωράφι
Που τρώει ήλιο και ξερόχορτα.
Το κάθε δευτερόλεπτο
είναι δοσίλογο:
είναι δοσίλογο:
Αφήνει την σκέψη
Εκτεθειμένη
Όπως ένας αχινός
Ορατός
σε μικρό βάθος
σε μικρό βάθος
Μέσα στα γαλανά διάφανα νερά
ενός φόβου..
Βόλος 1.6.2013
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Πάντα πονάει η είσοδος στη μοναξιά αλλά είναι ένας πόνος που κάποτε τον επιδιώκουμε. Συχνά μάλιστα "ευθύνεται" για γραφές ψυχής όπως σ' αυτό εδώ το ποίημα. Απλό όπως το θέλεις αλλά και δυνατό όπως τα δόρατα των ηλιαχτίδων...
υ.γ. ε λοιπόν κι εγώ στον Βόλο ήμουν στις 1/6/2013. Εκεί κατά το καφέ Ζώγια όπου φιλοξενούνται και κάποια έργα μου σε μόνιμη έκθεση. Αν ξαναβρεθείς Βόλο, κάνε μία βόλτα από κει..
Φιλιά
Μελίνα
Α ωραία λοιπόν! Ήμουν κοντά στην αναπνοή σου.
Βέβαια εγώ δούλευα κάπου στην Ερμού αλλά αυτό δεν έχει σημασία.
Καταγράφω το καθετί που αποτυπώνεται στην ψυχή μου. Δεν ξέρω που είναι το καφέ που μου λες αλλά θα μάθω και θα το επισκεφτώ. Αν είχα και το κινητό σου ίσως κάποτε τα λέγαμε και καλύτερα..
Φιλιά πολλά. Καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου