Σε γιορτάζω απόψε που με το σώμα σου κι εσύ με γιορτάζεις!

Ιούνιε ξιφάρεσκο σώμα

   Στα ρηχά μιας ανάμνησης

      Το σκάφανδρο που φόρεσε η σφήγκα να κατέβει

         Μες τον βυθό του αέρα, σκούριασε

            Και έμεινε γυμνή μ’ ένα κεντρί και το πρωραίο της μίσος

                  Θωπείες πάνω στα τρυφερά κορμάκια

               Των λουλουδιών. Θωπείες αιθέριες.

            Ταρακουνάει το αντίσκηνο της καρδιάς μου η θλίψη

         Και η μελαγχολία παίζει ζάρια του μυαλού μου το παν.

Νεράκι τιποτένιο τρέχει μες το ρείθρο- η ελπίδα για ένα φως ιλαρό ανασταίνεται.

     Οι φιστικιές είναι τα ωδικά παράθυρα της μέρας.

Κρύβονται πίσω από τις πικροδάφνες τα παιδιά.

     Σε γιορτάζω απόψε που με το σώμα σου κι εσύ με γιορτάζεις!