Έχω δικό μου προσδιορισμό λοιπόν

Έναν ήχο κάνει η θλίψη σκαιό   σαν

να ξεφλουδίζονται οι νότες

κι απομένει η μουσική

όπως το ξίφος έξω απ’ το θηκάρι του..

      Ερμηνεύονται σωστά τα πάντα  και ό,τι μου διέφυγε

             εγκολπώνεται

μες τον ντορβά της αισιοδοξίας..

          Με πολλά λάθη πάω    και παρατηρώ

τον κόσμο που είναι πρόθυμος

και ανυπόμονος να γυρίσει στην τελματώδη φυλακή του..

Συνηθίζοντας την συνήθεια και λάμποντας

με την απουσία του   χρόνια και χρόνια   δικασμένος ερήμην

για ένα έγκλημα τιμής και ατιμίας..

Έχω δικό μου προσδιορισμό λοιπόν, σελίδα η θάλασσα

που την αρμένισα ανοικτά της Ουτοπίας και κατέληξα

αντικειμενικά σ’ όλα λουσμένος

το λάθος. Αυτό

το σκοτεινό όνομα της μοναξιάς που τρύπες κάνει

στου ουρανού τα κονάκια να εισβάλλουν

χίλιες νυχτερίδες

και να γεννοβολούν κατάθλιψη και θάνατο,

μια λέξη μου έδωσε που δεν χωράει απόψε στην σελίδα, μια λέξη φωτεινή

στραμμένη κατά την ανατολή που σε λιγάκι ήρθε,

μια κραυγαλέα ιαχή των φωνηέντων που ξεφόρτωσαν το έρμα τους

στην παραλία της μουσικής    κι εκεί

που έγιναν χαρούμενα τα σμήνη που τιτίβισαν

για μια γλυκιά αγάπη..