Με συνεπήρε ο στίχος, με έφτασε στην μακρινή θάλασσα

Αμάραντα λόγια που βρήκα μες το πιο παλιό βιβλίο εκεί

στο ράφι που άνοιξε σαν πύλη του μυαλού μου ύστερα-

Απόγευμα του Ιουνίου γραμμένο

Στον ουρανό με σύννεφα και τονισμένη οξύτονα βροχή-

Ο εγωισμός που είχα ξοδεύτηκε σε έργα που δεν με ωφέλησαν, τίποτα δεν μου άφησε

Ο χρόνος – το λούστρο

Των πραγμάτων ξεθώριασε κι οι αναμνήσεις καίνε πια σαν μια φωτιά

Που πειραματίζεται κατά πού να τραβήξει-

Της κατάθλιψης έργο η σιωπή- και τι να πούμε άλλωστε; Έχει

Κακοφορμίσει η πληγή κι όταν νυχτώνει

Έρχομαι πιο κοντά στο πουθενά που ορίζω

Αγαλματένιος και ακίνητος, όπως του ερπετού η ακινησία πριν

Αποφασίσει την έφοδο-

Με συνεπήρε ο στίχος, με έφτασε στην μακρινή θάλασσα

Που όλα τα εξαγνίζει – και είδα

Να πλέουν τα καράβια κατά τον νοτιά

Φορτωμένα ελπίδα και αύριο-

Ποντοπόρα σαν η ζωηρή φαντασία μου

Που βρίσκει τρόπους και μου ξεγλιστρά

Και μόνο να την παρακολουθώ, από απόσταση, με αφήνει…