τόσες βοκαμβίλιες εκεί στον αψηλό μαντρότοιχο τόσες παρθένες κόρες
αυτές των ματιών
η ζέστα βασανίζει το συμπέρασμα της μέρας είναι
κι η σκόνη μπουχός
που στέκεται πάνω στα ανοιχτά παραθυρόφυλλα και μοιάζειτα ωραία πεπαλαιωμένα
ένα δέκατο της ακοής και με μια υποσχετική εξόφληση του τραγουδιού που σβήνει
ο αέρας ψεύδεται
λιγοστός και γαλάζιος
ανοίγοντας το μυστικό του πέρασμα
για να φανεί η αθανασία..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Όταν βλέπεις τον κόσμο από τη σκοπιά του ποιητή,
πάντα με παρθένο βλέμμα παιδικής περιέργειας γεμίζεις το Είναι σου με σχήμα βοκαμβίλιας
και ο μαντρότοιχος γίνεται διαχωριστικό παραδείσου και ζωής.....
κι εσύ ταλαντεύεσαι πάντα ανάμεσα...
Σε φιλώ....
ΚΑΚΙΑ
φρικτό βασανηστήριο, αλήθεια!
αλλά ποιός θέλει να το αλλάξει;
Φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου