ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ.

Θ΄.

Τα χέρια μου διαβάζουν το σώμα σου σαν ένα οικείο παμπάλαιο

ποίημα

που περιέχει αλήθειες φωτιάς και αλήθειες του πόθου.

Τα χέρια μου

ανοίγουν τα εσωτερικά σου απρόσβλητα σύνορα

που το κορμί παραδίνεται και δεν είναι κορμί το δικό σου.

Σε κατέχω..

Είναι ένα σύμπαν νύχτας μέσα μου που εσύ μην κάνοντας και κάτι μου το αναιρείς-

πώς, δεν το ξέρω..

Μπορεί γιατί ακούς καλύτερα στην σιγαλιά που κρέμεται ένα ζεστό φεγγάρι

απόψε του Μαρτίου δεκατέσσερις και κάπου

λες κρυσταλλώνουν τα νερά

σαν σ’ έναν μαγικό καθρέφτη..

Μακριά μου -κι όμως τόσο κοντά-

Πώς γίνεται να μου είναι εύκολο το απίστευτο;

Να μπορώ χώνοντας το μουσούδι μου μέσα στις φυλλωσιές του ‘’τώρα’’ να κοιτώ

μέσα σ όλους τους χρόνους και μακρύτερα;

Με όλα τα υπάρχοντά μου

μετακομίζω σ’ άλλους ουρανούς..