Ψιθυριστής και λίγος που κυλάει ο Ευρώτας.
Απρίλιος·
κι ο αιχμηρός Ταΰγετος φράγμα κάνει
πυρός
πάνω απ’ την Σπάρτη·
στο ακροκέραμο,
τελευταίο πάνω από κτίσματα παλιά
πολεμιστής που ξαναβγαίνει ο ήλιος.
Στην Λακεδαίμονα,
της φωτιάς και του διαρκούς πολέμου!
Τα φύλλα των αθανάτων, ίδιες λόγχες
που απειλούν και την όραση..
Η άνοιξη
πλαταίνει τις κυριαρχίες της-
με την χλωροφύλλη σε έξαρση.
Γυμνά
έντομα που διαολεμένα ζουζουνίζουνε·
αέναα.
Και οι ίδιοι θούριοι
του Τυρταίου ακούγονται εμψυχώνοντας
βασανισμένες, χοϊκές μνήμες.
Δέντρα που συντροφεύει ένας αγύρτης άνεμος,
δασκαλεύει ίδια τους κρυμμένους πολεμιστές.
Μες την άσκεφτη ώρα ταξιδεύουν
Βέλη των τοξοβόλων μαχητών.
Πού ο ήλιος και πού ο άνεμος;
Και πού ο υπερυψωμένος θόλος
τ’ ουρανού που κομπάζει;
Ρίγος του πιο εκστασιασμένου ακούγεται να είναι
που καραδοκεί για να εμπνεύσει ρίμες-
Όπως τραγούδι στου Ευρώτα τις πολλές καλαμιές
βασανίζει ένας νεκρόφιλος άνεμος!
Λάμπει το ένστικτο του αίματος, το αναγνωρίζω
κατηφορίζοντας απ’ τους Βουτιάνους,
ύστερα·
κραταιό και αγέρωχο, γράφοντας
με Λ κεφαλαίο υπεροψίες!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου