ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ.

Η΄.

Να σε κοιτώ και το βλέμμα μου να επιμένει να σε θέλει παράφορα.

Οι κήποι που ήρθαν κάναν πέρα τους κήπους που έφυγαν

αλλά μείναν πουλιά-

τα ίδια που ξανά τραγουδάνε.

Ο άνεμος

σκλαβώθηκε στις λεμονιές

με την δίφορη αξία του –

σαν μέσα στο μυαλό κι αυτός φυσάει..

Και μόνο το αίμα που καταλαβαίνει, κάτω από το δέρμα, κάνει

την αφή, ζωντανή

θεά,

αιώνια αυτοκράτειρα..

Γλυκός ο καιρός που περνά κι αφήνει μέσα μας το ζαχαρένιο του επίχρισμα

της αγάπης.

Είσαι ο θηλυκός ύπερος κι είμαι το λουλουδένιο το σώμα

που αγγίζει της ευτυχίας η μέλισσα.

Και ζωγραφίζω μες τις πολλές μου σιωπές

έναν καημό από κρυστάλλινο ποίημα

που πλημμυρίζει σαν φως τον σημερινό πολυσήμαντο αέρα.