ΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ!

Ανέβαινα πελώρια συνείδηση της φύσης και μπορούσα πάλι να το δω:

μικρές χαρούμενες φατσούλες λουλουδιών να γνέφουνε ευτυχισμένα-

και νερά κελαρύζοντα, ερμηνευτικά της αξίωσης

να έχει ο κόσμος αίμα..

Να ζωγραφίζει ζωές ολόγυρα         

σαν να μην τελειώνει η άνοιξη.

Μέρα Δευτέρα!

Ακούγονταν οι ψυχές των πουλιών και απ’ τις πολιτείες τους

άκουγες τις καλές ορχήστρες-

στρωτά και ταπεινά έρχονταν η μέρα.

Με  είδωλο καρδιάς μέσα σε άηχες τις ώρες

έρχονταν κι έπαιζε πεσσούς ένα λησμονημένο αεράκι-

από αρχαία μεριά!

Έβλεπα  Αλικαρνασσό κι αντικρινή Φρυγία

      μέρη που τα' σκαζε ο ήλιος με το δόρυ του-

          αριθμούσε άηχου

             φωτός παλιννοστήσεις ο ονειροπόλος     

και στα παρμένα κάστρα του ύπνου ο στρατηλάτης άνεμος

έκανε ξαφνικό γιουρούσι μ’ αποτέλεσμα σπουδαίο.

Μέρα Δευτέρα!

Χτυπούσε σήμαντρα της παλιγγενεσίας

   ούριος αναμμένος ουρανός.

     Βρήκα τα λεξιλόγια που μου έλειπαν

       να πω την έκσταση όλη-

                                                και στα ψηλά που αρμένιζε ύμνος Ομηρικός

                                         με ανορθωμένες μέσα του τις λέξεις

κρυφή αντάρα ραψωδίας που έδειξε

νόστο αρχαίο     

   και  σίγουρη Ιλιάδα

                                                                                         7.1.2008