ΑΠΟΛΟΓΙΑ..

Κλείνω το παράθυρο· έξω ασταμάτητα βρέχει

τα βιβλία στα ράφια μορφάζουν

οι τίτλοι τους είναι αμφισημία βασανιστική

όταν τα κοιτώ     

                οι λέξεις τους γύρω μου χοροπηδούν

σαν τσιγγάνες ξεδιάντροπες πόρνες

όλα χαλάνε

               πόσο λίγο πιστεύω

πια, πόσο μ' ενδιαφέρει λιγότερο

αυτή η τελετή που είναι το σκοτάδι της σκέψης

ένα παράξενο μετέπειτα φως

τόση μεταφυσική αγωνία το αντίτιμο να μην γεράσω σωστά

είναι μια σιωπή που δάκνει σαν σκύλος

που αγρίεψε γιατί του στέρησαν το δίχως κρέας κόκαλο

ποιόν αφορά πια το "νυν απολύεις.."

εγώ είμαι αποκλεισμένος απ' τον κάθε παράδεισο

φουμάρω

με ύφος

κάνω δαχτυλιδάκια καπνού

κάποτε μέσα στην μέρα

βλέπω πάλι τα μάτια σου

εκείνα τα παράξενα αινιγματικά

που λένε τόσες αλήθειες

που υπερκαλύπτουν το ψέμα μου

αν πάρω έναν δρόμο που να λέγεται "εγώ"

οι φίλοι μου πώς θα νιώσουν που θα είμαι και πάλι

ένας τύπος που ασύστολα ψεύδεται

που θέλησε να κληροδοτήσει ένα λουλουδένιο αέρινο ποίημα

όπως χαρταετός που σήκωσε ο τυφώνας των καιρών και έσκισε

με την ουρά του όλες τις ιδεοληψίες..