ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ.

Ε.

Και τώρα εσύ,                  

πεταλούδα της σκέψης μου,

λιανή, μπουκωμένη

νύχτα και όνειρα

πας πας πας

μες το μυαλό μου πας και μες απ’ την καρδιά μου έρχεσαι.

Δεν έχω να προσμένω τίποτα απ’ το αύριο-  

μόνο ταξίδια του μυαλού, αρώματα

που με τον νου θα κατοικήσω-

Και φιλιά που θα με βρουν εκεί: στο άσπρο εκκλησάκι που θυμώνει ορθόδοξα

πάνω στον βράχο του Αυγούστου!

Να σε πω    

     όπως θα πούνε τα λουλούδια στην μέλισσα

               βαθιά βαθιά τους να πάει..

Να σε δω

               όπως σε βλέπουν μες τα όνειρα οι άντρες-

Να σε μάθω

               όπως δεν σ’ έμαθε ποτέ κανείς-

Αν δεν υπάρξω είναι γιατί δεν υπήρξα-

δεν υπήρξες ούτε εσύ γιατί το όνειρό μου

δημιούργησε αυτόν τον μύθο που σε αγκαλιάζει.

Άφησε τις φλογέρες του ύπνου να σε νανουρίσουνε γλυκά

όπως ξαπλώνεις μες τα άσπρα σύννεφα

των άχρωμων δικών μου περιστάσεων..