ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ.

ΚΓ΄.

Τα λόγια μου στα λόγια σου

φέρνουν ένα πιο δύσκολο πυκνό συμπέρασμα, μια ποιητική συνουσία

που καταλαβαίνουν μόνο οι εξάρσεις των

θρασεμένων λουλουδιών

      που βροντάνε

άρματα πέταλα

θέλοντας να κατακυριεύσουν την μέρα.

Τα λόγια σου

είναι σαν ανεμώνες θαλάσσιες, εκεί, στα ρηχά

που εξωκείλει ο πια σαραβαλιασμένος μύθος

του καλοκαιριού.

Τα λόγια σου

σαν ρόγα σταφυλιού σφιχτή και άτρωτη

που την θέλουν πουλιά και με στήθος παρθένας μου μοιάζει

καθώς την παίζει ζάρια και ιριδισμούς το πιο γεμάτο

φως..

ΚΔ΄.

Τα επίθετα σφυρίζουν πίσω από τις αντωνυμίες:

εγώ που σ’ αγαπάω – εσύ

που είσαι μια νεράιδα που την έχει η βροχή καμάρι.

Η γραμματική μου ακυρώνει τον χρόνο..

Δεν σε φοβάμαι

όπως αγκυλώνεις το σώμα μου, καυτά να τρέξουν δάκρυα,

σαν το ρετσίνι σ’ έναν δέντρου κορμό.

Και με τα τόσα πνεύματα που καταργήθηκαν για να επιβιώσουν

μέσα σε ένα άλλο παρελθόν

φτιάχνω μία τριήρη, ένα κοίλο καταφύγιο

να πλεύσω αλλού.

Τα επίθετα σφυρίζουν πίσω από τις αντωνυμίες:

Εγώ, ο απλός θεατής του όμορφου κόσμου

κρατώντας μες τα χέρια μου ένα φως που σταλάζει

και πάνω στην σελίδα μου με μουσική

αόρατη γράφεται…