ΤΟ ΠΑΛΙΚΑΡΙ

Αποφάσισα να διαιρεθώ σε απειλές

να κρύψω το προσωπό μου και άλλου

λύκου να μεταχειριστώ

υποβολείο τρόμου.

Και να έχω ξανά το ύφος

τραγικό μιας ανάμνησης

χαμένης ζωής σε μάχη

που χάθηκε ο πολεμιστής προτού να ξέρει έρωτα

και θρήνησε η κοπέλα.

Και στο φεγγάρι εκεί, στον τόπο που του έφυγε η ψυχή

ν ακούγεται αιώνες τώρα ένας ψίθυρος

από ανένταχτο άστρο

να κουρνελίζουν τα νερά

κι εκείνος να τα περπατά αέρινος

λευκός σαν οπτασία.

Αποφάσισα να φάω λέξεις μέχρι θάνατο

να μπορέσω πεθαίνοντας να πω

πως χάνεται στ’ αλήθεια ένα παλικάρι…

                                                                                    6.1.2008