τα μάτια μου συλλαβίζουν την εκτυφλωτική πυγολαμπίδα

τα νερά τρέχουν τα νερά είναι μια έκπληξη υφιστάμενη

παίρνουν την λάμψη που έχει το ατόφιο γυαλί, υπόσχονται

βάθος της ρέουσας σκέψης

                                      και το πουλί

πριν ξημερώσει ακόμα τραγουδάει

κοτσύφι που λατρεύει τον Μάιο.

γενέθλιε μήνα των ερώτων, δυνατέ

αναίσχυντε ερωτύλε

πούλα κι αγόρασε την απλωμένη επιθυμία μου, έλα

να μην έχουν οι λέξεις μου ήχο,

να μην είναι το ποίημα μια τέτοια φωτιά

που πυγμαχεί με την είδηση

του ακμαίου φωτός..

μες την παλάμη μου η ζεματιστή νεροσταγόνα της ψευδαίσθησης

εξαερώνεται, τινάζει

το αναίτιο βάρος της - γίνεται

μια μπουρμπουλήθρα που δεν θα υπάρξει να: λίγο μετά..

αντιγράφω το πάθος, σκαλώνει επάνω μου, με σκλαβώνει

τα μάτια μου συλλαβίζουν την εκτυφλωτική πυγολαμπίδα

μιας μεγάλης υπόσχεσης.

και γράφω

σαν κλινήρης σ' έναν πιο συμβολικό ουρανό

απόναν μύθο που ανατινάχτηκε και με την ανθρωπότητα όλη περιπαίζει..

                                                     11.5.2010