Πόσο καλοκουρδισμένο αυτό το βιολί των έσω επιφωνημάτων
που ακούγεται σχεδόν ως το απόμακρο άπειρο!
Και ο πρωινός κότσυφας που λαλεί και γίνεται πιο υποφερτό το να πάνω στον πλανήτη γυρίζεις..
Διδάσκομαι την γλώσσα των δέντρων που φυλλορροώντας μου λένε τόσες αλήθειες..
Και είμαι ένας που είναι όλοι εντός του..
Σαν από μοίρα γίνεται:
ακουμπώ την παλάμη στην κουπαστή των ονείρων
και ο κόσμος γράφεται μέσα μου
να ελπίζει και ρόδινος..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου