Ο έρωτας αλλάζει πρόσωπο…

Τα μυστικά που φύλαξα θα με προδώσουν.

Θα καταπιώ το αίμα του σφαγμένου μου λαιμού, πουθενά δεν προσβλέπω

Παρά μόνο σε θύμησες, σε ανέγγιχτα ρόδα, σε παντιέρες χαράς που ωραία ανεμίζουνε κι εσύ

Είσαι πίσω από όλα λυτρωμένη.

Αγάπησα το ντροπαλό κοριτσάκι που ήσουν

Αγάπησα να το κοιτώ, να του μιλάω

Αγάπησα να είμαι εγώ και να είσαι εσύ

Στον αιώνα τον άπαντα χαμένοι.

Τώρα νάτο που γεράσαμε πίσω από χρόνους και χρόνους

Σφίγγουνε σαν τανάλιες τα μαλλιά σου

Στο βλέμμα σου διαφαίνεται η πνοή για ζωή

Φαίνεται η ουσία του έρωτα που ωραία ξεψύχησε.

Κι εγώ που ξέρω πως συνομιλούσες με θεότητες

Μακρινή ανάμνηση κρατώ μέσα μου λέξεις που είπαμε πριν να χαθούμε

Στριμώχνω μέσα μου τις νότες μιας μουσικής που μας έκανε

Να ζούμε ευτυχισμένοι έξω από όλες τις πραγματικότητες-

Άγουροι κι ώριμοι εμείς γι’ αυτό το δράμα που ζητούσε

θυσιασμένους τους πρωταγωνιστές του!

7/ 4/ 2025

Ποιητική περιφορά στο περιθώριο μιας αστραπής…

 Ποιητική περιφορά στο περιθώριο μιας αστραπής…

Θα σβήσω σε χίλιες ψηφίδες, περιφερόμενος

σαν ένα γατί που ψάχνει απεγνωσμένα τον κόσμο του.

Έντρομο το σώμα μου θα κινείται

κάτω από την λαμπερή λιακάδα και θα ψαύει το κενό,

το σχήμα που δεν ξέρει, θα ζητά να φτιάξει μιαν ανάμνηση.

Θα διαλύσω τον εγωισμό μου.

Και όπως πάνω από τα πλήκτρα και την ώρα αυτή που γράφω νιώθω να παλεύουνε

χίλιες δυνάμεις του φωτός και χίλιες σκοτεινές δυνάμεις, θα ερειπώσω

μέσα μου το καθετί που με κρατάει όρθιο να λέω

Ψέματα και στον εαυτό μου πώς αν γράφω ποιήματα θα λυτρωθώ

Από την λεοντή μου και την περιέργειά μου που σε όλα έγινε

ομπρέλα σκέπη….

Θα φύγω από όλα αλλά θε ριζώσω εδώ-

Σαν ένας πένητας που ζει μέσα στην περιφρόνηση των άλλων…

6/ 4/ 2025

Στην πτήση, η Απόφαση!...

 

Σε χρόνο ουδέτερο, όλα έρχονται και φεύγουν μαραζωμένα.

Το πρόσωπο το αναίσχυντο της Ιστορίας-

Είναι αυτό που επιβάλλουνε οι άνθρωποι, σκυμμένοι στις δουλειές τους, ίδια αρπακτικά που

Δεν ντράπηκαν να μην λυπούνται που δολοφονούν.

Σε όλα βλέπω τον αφεύγατο

Παιδεμό μου.

Και αποκρίνομαι μέσα από μια συστολή που κάνει την ψυχολογία μου

Τσαλαπατημένη.

Άντε και μπράβο για το

Μαύρο σκαθάρι που είμαστε!

Κι αγράμματο- κι ας αραδιάζει ποιήματα-

Ικετεύει για μία συγχώρεση καραμπινάτη!

Όλα τα πεπραγμένα μας θα τα κρίνει

Η ανοιγμένη φτερούγα μας,

η αποφασιστική!

4/ 4/ 2025