Ο αναστατωμένος ύμνος κάθε επικής αρχαίας περιπέτειας…

 

Ολόκληρος ο αναστατωμένος πόνος μου απόψε που μετρώ πλοιάρια των ελπίδων να τραβούν μακριά

Στον ορίζοντα, αρμάδα αυταπάτης.

Και η ζωή, σαν όψιμο βασανιστήριο, καλά οργανωμένο,

Σπάει σαν το μαστίγιο πάνω στις πλάτες των μαζών.

Απ’ όλα τα φαινόμενα περνά η περιπέτεια και αφήνει

Ίχνος του πυρωμένου μαχαιριού που το συκώτι σου κεντά μην μαρτυρήσεις τίποτα που δεν θα πρέπει.

Άγγελοι πιο λευκοί απ’ το λευκό και σκεπασμένοι την ωραία εσθήτα τους στον ουρανό κοντεύουν να χαθούνε κι ας ακούγονται υμνώντας τους παλιούς νεκρούς τους δοξασμένους.

Ω πόσο ονειρεύτηκα απόψε μια διαφυγή!

Κι όταν σουρούπωσε με είδα να απομένω μόνος πάνω στα αρχαία τείχη και να προκαλώ

Το ήσυχο τραγούδι αυτό που μ’ έκανε να κλάψω μέσα στο πηχτό σκοτάδι που φυλλοροεί αφήνοντας το δεντρολίβανο να εξέχει και να λέει

Ορμές από τον διγενή πολεμιστή που σώζει την καρδιά μας και πεθαίνει….

27/2/2025

Βλέπω εκείνα που δεν βλέπονται, σπουδάζω κάτι του θανάτου…

Έτσι για να δώσουμε πνοή σε ένα ποίημα που σαλεύει αργά μες το ξημέρωμα

Ανάψαμε την σκέψη μας και ξαφνικά γεννήθηκε η Στιγμή.

Χαράματα· όλη η καταπράσινη ευτυχία

Μίλησε με της φύσης τα αποκαλυπτήρια.

Σκιές ζωής τρέξανε πίσω από τους κορμούς των δέντρων και κρυφτήκανε

Στον στίχο που αυτομόλησε στην ανυπόμονη Αναστολή.

Και κάτι άγγελοι, κατεβαίνοντας σε ορατό ύψος,

Κλυδωνίστηκαν σαν όμορφες μπρατσέρες και στερέωσαν τον ουρανό πιο χαμηλά.

Όλα μια φωτεινή γεμάτη περιπέτεια!

Μόνο οι νεκροί στο κοιμητήριο σιγομιλούσαν κάτι για ελπίδες που δεν σβήνουνε·

Κι οι μακρινοί ορίζοντες χλιμίντρησαν σαν και με όψη αλόγου που καλπάζει

μέσα στο πρώτο φως και κάτω από την χειμωνιάτικη παράσταση…

25/2/2025

Εμπνεύσεως τάδε το ανάγνωσμα…. (ή η Ποίηση σαν μια επικίνδυνη παγίδα!)

Χειραγωγός ο αέρας, με σκλαβώνει.

Δραπετεύω από μια σκοτεινή φυλακή είμαι αθέλητα τυμβωρύχος

Είμαι εικαστικός λειτουργός!

Αν ζωγράφησα με λέξεις μια φρυκτωρία πέτυχα

Ιδεών και ονομάτων.

Αυτή η επιτυχία μου!

Και να ξεφυλλίζω το παχύ τετράδιο της προσήλωσης, πολλές

Φορές ξενυχτώντας επάνω στην ευφράδεια της νύχτας, τι χαρά!

Δυνάμεις φωτεινές με πλημμυρίζουνε.

Προς το μεσάνυχτο η λεβεντιά μου.

Χρονοτριβώ μέσα στην δύναμη του πεπρωμένου.

Κοιτάζω μια διάθλαση των φωνηέντων που είναι η ανάσα μου.

Προέχει να τα πω όλα τούτα που με αφανίζουνε.

Σε ένα άνθος υποκύπτω ολόβαρος, μηχανευόμενος ατασθαλίες της Ομορφιάς.

Στον νου μου επανέρχονται οι νεότητες.

Είμαι της ηλικίας του σωσμού.

Όλος ο βίος μια πλεκτάνη, εγκλωβισμός σε δόκανα ανεπίτρεπτα.

Κι αυτός ο βιοπορισμός, ο κατ’ ανάγκην, θάνατος:

Σαν υποκινητής σε υποδούλωση σε μουγκαμάρα! (Δεν θα τον δεχτώ!)

Γιατί αν το ποίημα είναι επανάσταση, τι ρόλο παίζει η αφεντιά μου αν δεν σπάσει

το ρημάδι καύκαλο της μοναξιάς της να γεννήσει

ο ήλιος ευτυχίες ερώτων;

Ελθέ και απάντησε…

Όπως ανθίζεις με τις άγουρες φιλοσοφίες σου, άκου κι εμένα που κουράστηκα να σκάβω

στο Καλό, μήπως και βρω τα φωτεινά κτερίσματα του ήλιου…

Θα καρπωθώ την ευτυχία των καιρών:

Εγώ ο παντεπόπτης ταπεινότερος όλων….

23/2/2025

Τούμπα όλα τα συμπεράσματα…

 

Αν η πραγματικότητά σου δεν

αγαπήσει το ποτενσιόμετρο,

τι ηλεκτρισμό γενναίο θέλεις να σου μεταδώσει;

Ο ήχος σε φτάνει στο πάθος- το ίδιο η μουσική

η νύχτα, η αγρύπνια

η ζωή, ο έρωτας, ο θάνατος.

Κανοναρχώ την θλίψη μου όταν η θλίψη μου δεν είναι εδώ.

Φωτίζω κι άλλο την περίσταση.

Και το ερχόμενο συμπέρασμα της αυγής,

σαν ένα φύλλο δέντρου ξεκάθαρο

με διορθώνει- σε όλα μου με διορθώνει.

Αυτό είναι το ώριμο μαχαίρι ενός φόνου τραγικού.

Αυτή είναι η πιο σπουδαία τραγωδία.

Κι επί σκηνής

ποιεί ο ηθοποιός τις λέξεις σαν να είναι ένα μονόπρακτο που τον στιγμάτισε, εν εξελίξει,

μέσα στις αποφάσεις μίας κοινωνίας που σε όλα παραδέρνει…

21/2/2025

Όλες οι αντιδράσεις

Καταγωγή ενός νοηματικού στίχου…

Ψυχικά αν δεις την ιστορία και ανακαλύψεις τον μπελά της

θα νιώσεις πως δεν γράφεται στα πληκτρολόγια ούτε και όλα αντιβαίνει

τα ρήματα των αποφάσεων

Όλα τα σκουντουφλήματά της είναι τούτο δω το βράδυ που συνέβηκα

πιο ουτοπικός από πυγολαμπίδα

Συχνάζω σε συστολές

Ντροπαλός από κούνια

Ξεφλουδίζω φρούτα του έρωτα

Και στην σελίδα αυτήν κατρακυλώ όπως να είμαι όπως να μην είμαι

Τι να τις κάνεις τις βαριόμοιρες κοσμοθεωρίες του ντουνιά;- ασφυκτιούν μέσα σε περιβάλλοντα αστραπής

Θορυβώδες πράγμα που είναι η ψυχή μας όμως!

Το γραφτό μου είναι μια ανωφέρεια συγκεκριμένη

Θα διαλευκάνω την λεπτότητά μου να διαβάζω ένα παραμύθι απ’ το τέλος του

Ίσως ισχυροποιηθώ περσότερο όπως πηγαίνω να εκλείψω!

Άγιοι Ανάργυροι 17/2/2025

Όλες οι αντιδράσεις:

Μέσα στην πρωινή υγρασία…

Τις ήσυχες αναπνοές μου τις βαθαίνει η επιτυχία της υγρασίας.

Πρωί βλέπεις, αξημέρωτα, ένα σεπτό τριαντάφυλλο ανοίγει τα φτερά του

Και προσγειώνεται μέσα στην έκπληξη.

Ο Χρόνος είναι η ώρα η ώρα είναι η αιωνιότητα.

Όλα χωρούν μέσα σε μια τιποτένια ανάμνηση.

Πάντως εγώ σε θυμάμαι, ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και σε φέρνω κοντά

Καθώς οσφραίνομαι το νυχτολούλουδο που με μαλώνει

Που υπήρξα ξυλουργός της περιπέτειας.

Τώρα διεκδικώ μια θύμηση έξω απ’ το εγώ μου.

Η τραγωδία έγινε μια κωμωδία και σε όλα ακυρώθηκε.

Αν καταγράφω φασαρίες είναι γιατί έτσι ξυπνά η ψυχή μου:

Δεν παραδίνομαι σ’ αυτές τις σκέψεις μου δραπέτες.

Τις ήσυχες αναπνοές μου μια υγρασία τις περονιάζει.

Σφυρίζει το πνευμόνι μου από την αρρυθμία·

Σαν υπερφίαλος ύμνος στην επικείμενη αυγή·

Σαν συμβουλή σε έναν κόσμο που δεν ζει ούτε πεθαίνει…

Πίνω αμίλητος ετούτο το λικέρ της μελαγχολίας μου…

16/2/2025

Ερωτηματική μελαγχολία…

Ασφυκτιώ μέσα σ’ ένα σκοτάδι πόνου.

Η ώρα είναι ατεκμηρίωτη και πιπιλά τα δάχτυλά της

τα ισχνά. Αν παραδίνεσαι στις διηγήσεις κάν'το με τρόπο αβρό.

Ζαλίζομαι σε τόση οξυγονούχα

πραγματικότητα. Λιποθυμώ. Μέσα σε τόσες που ξεθύμαναν

κοσμοθεωρίες.

Στον νου μου πάντα είναι οι τάξεις που δε ειρηνεύουνε.

Όλο το σύμπαν στις εκφάνσεις του ποτέ του δεν ψυχολογείται.

Οι σκέψεις -αν αποφλοιώσεις τον πυρήνα τους- είναι μονάχα κόκαλα και πόνος.

Όταν χαζεύω κάτω απ’ άστρα, στην βαθιά

νυχτιά, ωραία την ζωή μου που περνάει, συμβουλεύομαι.

Με τέτοιο δύσκολο φορτίο πώς μια μέρα θα πεθάνω;

Όλες οι αντιδράσε

Η τιμωρία του Αθώου…

Ας πιούμε ένα γάργαρο ποτό

αισιοδοξίας. Μπορεί στον επόμενο τόνο να αφανιστούμε.

Όταν οι ιστορίες συμπυκνώθηκαν, μείναμε μόνοι

μην αξιοποιώντας τα καλά μας συμπεράσματα, μείναμε μόνοι

να στρώνουμε φεγγάρι πάνω στα οδοστρώματα της νύχτας.

Με τα ποιήματα θα επαληθεύσουμε την θλίψη

το πολύ πολύ! Τι άλλο θα μπορέσεις και εσύ να κάνεις;

Ο στίχος είναι ένα πρόχειρο ρολόι που αστόχησε να αξιολογήσει τις Στιγμές.

Διαιρώ άτμητα δευτερόλεπτα και αναγνώθω αυτήν την επανάσταση που λέγεται εξωστρέφεια.

Ίσως εγώ, ο πιο συμπιεσμένος μέσα μου προφήτης από όλων

των λεχθέντων μου την άμεμπτη φιλοσοφία, ίσως λέω

κερδίσω μια σελίδα ολοδική μου, που να σμίγει

ό,τι φάσκει ο αθώος πριν για αθωότητες τον τιμωρήσουνε

να ζει χωρίς αναίμακτα να ανασαίνει…

14/2/2025

Όλες οι αντιδράσ

Να’ ναι καλά ο έρωτας, θα μας απογειώσει!

 

Για να με πείσει το φεγγάρι αδειάζει ολοσχερώς τα φορτία του.

Προσφεύγω σε αιώνιες επαναστάσεις.

Ο πιο τοκογλυφικός αιώνας είναι τούτος ο εδικός μου.

Τον σιχαίνομαι!

Συγυρίζω την ψυχή μου.

Σε λίγο θα ξημερώσει.

Είμαι ηχείο ενός άλλου κόσμου.

Κοσμώ την πραγματικότητα!

Είδα μέσα στον μέλλοντα.

Ο Χρόνος είναι πάντα ηδονοβλεψίας.

Όσο τον μελετώ τόσο ο νους μου αρχινά να στραβώνει.

Στο πείσμα μου στερεώνω τα πάντα μου!

Σωτήριο που αγαπιόμαστε, σωτήριο.

Ξεφεύγουμε από την κάθε φυλακή.

Μ’ ένα φιλί δραπέτευσα από τις κάθε εξουσίες.

Είμαι ο τριανταφυλλένιος πρίγκιπας!

Με λογική ακμάζουσα απόψε πάω.

Τι θα την κάνω την ευδαιμονία μου;

Κατάλαβα όσα κατάλαβα και είμαι πάλι βελουδένιος.

Είμαι απόκριση σε κάθε μοναξιά που ένα γύρω μου πληθαίνει!

Θα σκάσει σαν στο ξαφνικό η στρακαστρούκα μου!

Να’ ναι καλά ο έρωτας, θα μας απογειώσει!

13/2/2025

Όλες οι αντιδράσεις: