Ένα βουνίσιο κλάμα ένα αντίσκηνο μέχρι τον ουρανό
Μια μαγική Στιγμή που τρέπει σε φυγή το Άπειρο
Κοίτα αόρατες υπεκφυγές που φώλιασαν εντός μου και με ρήμαξαν
Φεύγω απ’ το πρόβλημα και κάθε πρόβλημα ατόφιο παραμένει
Ακατάλυτο.
Ωραία και ξάστερα καταλαβαίνω έκπαγλο ουρανό
Αισθήματα απλώνονται σαν δάση της συνείδησης
Μέσα μου μέσα σας, ευτυχώ
Να ζω στον στοργικό αγώνα μιας αλληλεγγύης που με στεφανώνει
θροΐζω μες σε λυρικά παραμιλήματα
συστρατεύομαι με τις τάξεις των λουλουδιών.
Χρωστάω ένα εύκρατο πολίτευμα στίχων σε σας που μεγαλώσατε ανακαλύπτοντάς με·
Μαζί θα πιούμε ως την μέθη το ροσόλι όσων ποιημάτων αναμένουν να ανάψουνε φωτιά
Στο σώμα της μελαγχολίας και της ανάμνησης!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου