Χιονίζει…

 Χιονίζει…

Η άσπρη μοίρα του κόσμου συντίθεται και αποσυντίθεται σιωπηλά.

Χιονίζει.

Τόσο εύθρυπτη η νιφάδα που λιώνει στην παγωμένη παλάμη μου.

Ανήκω ή μου ανήκει το τοπίο;

Ένας άγγελος φάνηκε που καπνίζει παλιομοδίτικα σιγαρέτα.

Πουθενά η ευχή που εξάπλωσα για να με κυνηγά.

Ολοένα γίνομαι πιο σκοτεινός και πιο σκοτεινός.

Ολοένα από κάπου απουσιάζω!

Χιονίζει.

Η ασωφρόνιστη μανία μου για τις λέξεις με σώριασε εδώ στο πεζοδρόμιο της Ιστορίας και η Ιστορία η ίδια για εμένα να αδιαφορεί..

(όπως μου άξιζε…)