Α οικουμένη εύθρυπτη αισιοδοξία που έχεις!
Βουλιάζουν οι γειτονιές σου στην σιωπή, είσαι ένα νησί που ναυάγησε·
Ο ίσκιος σου σκοτώνεται από την λυσσαλέα πανδημία,
Πώς ανασαίνεις σαν τον μασκοφόρο εκδικητή που τρόμαξε
Πίσω από το πιστολίδι των ανέμων;
Ξεφορτώνεσαι αφερέγγυα λόγια
Προχωράς εκπορθώντας το όραμά σου το άσεμνο. Μην αποκαρδιώνεσαι- θα περάσει
Και θα χαθεί πίσω από την υγρασία ο ιός, θα ξεκληριστεί
όπως απρόσμενα ήρθε.
Μες την λιακάδα επενδύω τα λόγια μου·
Ποντάρω επάνω σου τις αντοχές των αποφάσεων,
Εγώ που ξέρω από μοναξιά και πόσο
Σκληρά κόβουν τα δίκοπα μαχαίρια
Εγώ θα σμίξω την ευδία σου με αισιοδοξία άμετρη,
Αραιό στο διάστημα θα λαλήσει το όνειρο,
Λάμποντας άοκνο λουλούδι γύρω σου θ’ ανθίσει,
η νόσος με αφανισμό θα κατατροπωθεί,
ματώνομαι να τα σκεφτώ αυτά, σκαρώνω
στίχους λυρικούς
αντίστροφα κοιτώντας την πραγματικότητα-
ω επίμονο τζιτζίκι του καλοκαιριού που θα σκηνοθετήσεις πάλι ένα καλοκαίρι
δώσε στην οικουμένη αναντίρρητο προορισμό·
στο φως κρεμώ τα άρματά μου,
όπως στης Έφεσος τον ιερό ναό ο σκοτεινός φιλόσοφος ωραία τολμούσε
να ανασαίνει
διαφορετικά!
1/1/2022
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου