Κλωτσάω τα ρήματα και κάποιες
Φορές ξεχειλώνουν τα ουσιαστικά μου· η γραμματική
Για όλα τυρβάζει· ποιές αντωνυμίες
Θα βρουν τον εγωισμό να αντισταθούν και πόσο
Περιπαθείς θα είναι οι προθέσεις μου- να έτσι
Που κανιβαλίζουνε οι λέξεις ομοθυμαδόν και στέκονται
Στο χείλος τούτης της Ανάγνωσης! Ω ρε γαμώτο
Πόσο σπουδάζουμε να αστοχούμε! Και μην
Νομίζεται το εξαλείφουμε αυτό· φτου
Κι απ’ την αρχή το ξεκινάμε πάντα· εδώ
Που οι πτώσεις είναι πτώσεις χωρίς αλεξίπτωτο και μεις
Στον πρόλογο γυρεύουμε να βρούμε φυτεμένο τον επίλογο· σαν να
Με επίθετα σκαρώνουμε μια ζάλη
Για κείνονε τον αναγνώστη που μας συμπαθεί…
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Για κείνονε τον αναγνώστη που μας συμπαθεί… Σ.Π.
Προσωπικά,
μου έλειψε ο ήχος των νερών
κι οι απαράμιλλες εικόνες του καταρράκτη...
Συμβάλλουν στην μείωση της νύχτας που δεν αντέχεται...
Αστοριανή, ΝΥ
ΥΓ.:
πώς μπορώ να βλέπω σε στο "Φέις"?
Θα το κάνουμε να με βλέπεις λοιπόν. Αχ αν είχες φερθεί διαφορετικά τότε στην ‘’μεγάλη διαμάχη’’, αχ! Ποτέ δεν σου το συγχώρεσα. Δεν δέχομαι να έρχεται η καθεμία που δεν έχω καμιά σχέση μαζί της να μου κάνει υποδείξεις και να με ‘’μαλώνει’’.. Όχι δεν δέχομαι. Τέλος πάντων. Πάντα κοντά θα είμαστε εμείς οι δυο. Τα φιλιά και την καλημέρα μου!
Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΜΑΧΗ!!!Σ.Π.
Άδικη, για μένα που σε γνώριζα εκ βαθέων, και για σένα (που "σύνηθες στο φέις-Μπουκ" ειδικά στις αρχές του, που μπορούσε ο καθένας ανεξέλεγκτα να μπει και να γράφει .ο,τι της στιγμής η αντίδραση τους ενέπνεε...)-Αυτό, έγινε, και κατέληξε σε άδικη αντίδραση... Όμως, από μένα, δεν είχες ούτε την ελάχιστη απάντηση. Εμείς, ως συνήθως, όλο και κάτι ποιητικο διαλέγαμε, συμπληρώνοντας στα ¨σχόλια" του καθενός μας,,
και μέ μένα
γραφοντας γενικά για τις ...Γυναίκες, κι όσα έχει περάσει και μετέπειτα καταφέρει η Γυναίκα...
Πώς "μπήκαν" και σχολίασαν τα άλλα πρόσωπα, ΔΕΝ γνωρίζω. Ναι, γνωρίζω τις οικογένειες, αλλά δεν ήμουν εγώ εκείνη που προέτρεψε τον σχολιασμό τους...
ΣΕ γνωρίζω από την κόψη... και την όψη... ότι είσαι Αυτός που είσαι, επί πλέον ότι "μην πέσει μυγα στο σπαθί σου, σπίρτο κοντά στην φωτιά...,
το σεβόμουν και το σέβομαι, για σένα και για όλους,
-έτσι είμαι πλασμένη-ούτε "άντε στον...Δαίμονα ...π.χ., δεν λέω...
Κι είδα ένα αστροπελέκι να πεφτει και να σπάζει τον κορμό μου... ΛΥπήθηκα. Πάρα πολύ. Είχαμε πλατύτερα απλωμένες ρίζες. Και σε ευχαριστώ γι΄αυτό. Και το ήξερες. Πήρες την πρόσοψη, αγνοώντας το οικοδόμημα.
Δεν έγινε "μάθημα" διότι ΔΕΝ ήμουν συνυπεύθυνη. Απλώς, απέραντη Θλίψη.
Χαίρομαι, όμως, που επεκράτησε η παλαιά αμφίδρομη εκτίμηση.
Η αγάπη για τα γραπτά σου, δεν μειώθηκε στο ελάχιστο.
Ίσως και η απόσταση να την ενίσχυσε. Έγινες και θα είσαι ο "αδελφός της καρδιάς και του νου" που διαλέγει η "Αστοριανή" κατά την διαδρομή των ετών...
Δυνατός δεν είναι εκείνος που "συγχωρεί"
Δυνατός είναι εκείνος που κατανοεί και συνεχίζει την Αλήθεια.
Ευχές, και ξεχωριστή αγάπη σε όλους όσους γύρω σου αγαπάς. Το εννοώ.
Πάντα με την αγάπη μου.
Δημοσίευση σχολίου